Luitingh-Sijthoff
Martijn van der Linden
‘Dat is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen’. Lida Dijkstra zet koning Salomo neer als een soort Rijdende Rechter, op het randje van kitsch maar het kan net. Het geeft het zware en dramatisch verhaal over de vorst die wordt dwars gezeten door zeven demonische prinsen een prettige relativering. Nu niet denken dat Dijkstra een modernistische draai aan een bijbelverhaal geeft en dat de koning ook een ipad heeft, niets is minder waar. Net als in het onvolprezen Verhalen voor de vossenbroertjes (over de vos Reynaerde) neemt Dijkstra een bestaand verhaal als uitgangspunt en bouwt verder op een fundament van bestaande verhalen, waar ze in oorsprong en sfeer niet te ver vanaf dwaalt. .
Dijkstra maakte gebruik van geschriften uit meerdere tradities, waarin het verhaal van koning Salomo sprookjesachtiger en bovennatuurlijker wordt beschreven. Ze heeft er studie van gemaakt en kennis van genomen maar zich er ook niet al teveel van aangetrokken, of zoals ze zelf schrijft: ‘Ik zag er geen greintje tegenop om de verhalen naar mijn hand te zetten. Ik heb gehusseld, geschrapt er bovenal veel wonderlijke avonturen bij verzonnen’.
Het resultaat is een episch verhaal in lange versvorm dat lees als een doorlopend gedicht vanuit het perspectief van Sem, een zwervende jongen die een baantje in het paleis van de koning krijgt. Hij is getuige van de diverse rechtszaken waarin uitspraak wordt gedaan. De meest bekende over het jongetje met twee moeders is tot het allerlaatst bewaard als bij een concert waarin de grote hit pas in de toegiften wordt gespeeld. De spanning en intrige zit heam naast de rechtspraak in de rol van de demonen uit de onderwereld die uit zijn op de macht van de koning. Een magische rol speelt daarin een cruciale rol, net als Sem, die ontdekt waarom de koning veranderd is in een gewetenloze paljas.
Die Martijn van der Linden moet wel bijna dag en nacht aan het tekenen zijn, gezien zijn ongekend hoge productie. In korte tijd is hij misschien wel de meest gevraagde kinderboekenillustrator van ons land geworden en zijn bijdrage aan De ring van koning Salomo hoort bij zijn beste werk tot nu toe. Vooral de demonen zijn geestig en de doorlopende lucht en ondergrond op de bladzijden heel erg functioneel. Af en toe zit er een welicht iets te ‘kinderbijbel’-achtige tekening tussen.
De ring van Salomo is geen hervertelling of bewerking maar een volstrekt eigen toevoeging aan een verhaal dat herkenning bij de lezer oproept. Zo briljant als de Vossenbroertjes is het niet, maar Dijkstra komt een heel eind. Het is geen maaltijd om in één keer op te dienen, het is veel en soms een beetje taai en er komen, alhoewel zeer toegankelijk geschreven, voor kinderen ongebruikelijke woorden in voor (heraut, schoorvoetend). Dijkstra heeft zich wel erg toegespits op het avontuur, waardoor de onderliggende laag niet volledig wordt uitgediept. Waar zit de wijsheid van koning Salomo exact in en waar schuilt de kracht van zijn oordelen in?
De verwonderde stem van Sem houdt de lezer vast in een avontuur vol zijpaden: leve deze manier van vertelkunst. Dijkstra laat zich van haar melodische kant zien en vlecht de zinnen kunstig aan elkaar, een feest om voor te lezen.
