Het vierde deel van Gone alweer en ik blijf er een haat-liefde verhouding mee houden. Deel 1 was veelbelovend en deed zelfs een beetje aan De Hongerspelen denken. In deel 2 vooral veel herhaling maar nog steeds genoeg ontwikkelingen voor een spannend en onderhoudend verhaal. In deel 3 zakte Michael Grant door het ijs. Het verhaal werd traag en ongeloofwaardig en helaas wordt die lijn in Plaag doorgezet. Nog twee delen te gaan en het kan nog steeds goed komen. Want dit verhaal verdient een opleving en een spetterende apotheose.
Het basisidee blijft overeind. Een grote groep kinderen is van de rest van de wereld afgesloten en leeft in een soort bubble. Er ontstaat een nieuwe ordening, een strijd om het leiderschap en er is een permanente crisis tussen kinderen met een bijzondere gave en de kinderen zonder. In dit vierde deel breken er enge ziektes uit. Vooral die waarbij er beesten uit de huid van kinderen kruipen, is huiveringwekkend beschreven. Dat kan Grant goed, een vervreemdende sfeer neerzetten die op de zenuwen werkt. De angst van de kinderen is voelbaar en opnieuw wordt dood en verderf niet geschuwd. Het is geen serie voor lezers met een zwakke maag.
Grant brengt net genoeg elementen in om de nieuwsgierigheid vast te houden maar vraagt wel doorzettingsvermogen. Tientallen personages beleven telkens opnieuw hun eigen drama’s. Het is allemaal nogal uitgesponnen en daardoor langdradig. Alleen de rol van kleine Pete, het autistische broertje van een van de hoofdpersonen, wordt in dit deel uitgewerkt. Hij blijkt een sleutelfiguur te zijn die de grotbewoner kan verslaan. Want dat zou je bijna vergeten, het draait in de kern allemaal om wie of wat er in de grot zit. Maar of ik daar echt nog nieuwsgierig naar ben? Hopelijk komt het nog goed met deze magische en surrealistische reeks. De recensies van de eerste drie delen zijn terug te vinden door Gone in te typen in de zoekbalk van JaapLeest.
Gone – plaag
Michael Grant
Maria Postema
