Verhuizen kan bij kinderen heel wat teweeg brengen maar emigreren naar een ander land is nog ingrijpender. Monica gaat met haar ouders van Chili terug naar België waar ze haar kleutertijd doorbracht maar dat herinnert ze zich niet. Oma is ernstig ziek en daarom besluit het gezin een jaar bij haar in de buurt te gaan wonen.
Monica mist Chili verschrikkelijk en kan niet wennen aan haar nieuwe omgeving. Ze doet er ook niet veel moeite voor, lijkt het. Monica is nors en dwarsig en wil weer terug naar het land waar alles beter was. De boordjes waren er zachter en de novemberregen is er mals en warm. In België is november koud en gemeen.
Ondertussen bezoekt ze regelmatig haar weerbarstige oma die weinig begrip voor haar heimwee toont. Ze praat in afkeurende termen over ‘dat land’ maar het is een paradoxale houding. De blinde grootmoeder lijkt te genieten van de verhalen die Monica vertelt over Chili. Grootmoeder heeft het nooit goed kunnen verkroppen dat haar kleinkind is meegenomen naar zo’n andere plek op de wereld. Daarin zit ergens de angel van dit boek dat verder vooral over aanpassing, heimwee en herinneringen gaat. Monica heeft een doosje gemaakt waarin ze briefjes stopt over dingen die ze in Chili moet gaan doen. Daar is de pretentieuze titel aan ontleend.
Curé schrijft curieus. Veel zinnen zijn raak maar net als je wordt meegevoerd door het verhaal, kapt ze weer af. En het neigt soms wel erg naar het gewild literaire met zinnetjes als: ‘Waar de regen liedjes druppelt en de zee haar voeten likt als een uitgelaten schoothondje dat altijd in de buurt van zijn baasje blijft’. Curé wil te veel vertellen in deze ingedikte roman en verzuipt in haar eigen thema’s en motieven. Het principe ‘minder is meer’ werkt in dit geval niet. Ze had wat meer ruimte kunnen innemen zodat we Monica beter hadden leren kennen en de verhaallijnen duidelijker waren uitgewerkt. Nu is het vooral een aardige aanzet tot een roman die niet helemaal uit de verf komt.
Het meisje dat in een doosje wilde kruipen
Karin Curé
