Beth wil geen kermisattractie zijn

Christian Fascella De woedeuitbarsting van Beth Genre: Jeugdboek
Uitgever: Moon
Vertaler: Henrieke Herber

Zeggen wat je denkt is een tijdje in de mode geweest en gelukkig zijn we daar weer wat op teruggekomen. Beth kan niet anders. Ze is zeventien, woont in Turijn en heeft het hart op de tong. In de zin dat ze brutaal is maar vooral dat ze zich overal mee bemoeit. Beth is boos, op haar ouders, op school, op haar klasgenoten en op Italië. Een authentieke woede die bij het minste of geringste naar boven komt. Vooral als ze onrecht waarneemt. Ze vaart uit tegen de politie en moet mee naar het bureau. Ze krijgt een aanvaring met de ME als die de staking op haar moeders werk breken. Haar woede komt tot een groteske uitbarsting als ze zich vastketent in de kamer van de schooldirecteur. Haar monoloog wordt gefilmd en op youtube honderdduizenden keren bekeken. Beth wordt het symbool van verzet en is tegen wil en dank de stem van een jonge gedesillusioneerde generatie. Beth moet er niks van hebben, ze gaat op geen enkele uitnodiging van een talkshow, ze wil geen kermisattractie worden. ‘Mensen moeten er wel echt slecht aan toe zijn als ze naar mij luisteren.’

In een krantencommentaar wordt gesteld dat in de ogen van Beth bitterheid en moed is af te lezen die staat voor teleurstelling, desillusie en de kop ingedrukte intelligentie. Het klopt misschien maar Frascella laat treffend zien hoe anderen aan de haal gaan met haar woorden en hoe ze in no-time het middelpunt is van iets dat ze niet meer onder controle heeft. Een mediahype is zo geboren. Frascella laat zien dat er een keuze is om daar wel of niet in mee te gaan.

De woedeuitbarsting van Beth is een intelligent, scherp en bovenal eerlijk portret van een meisje dat model staat voor zoveel jongeren. Jongeren die het gevoel hebben dat ze niet thuishoren in hun leven en op deze wereld. Beth worstelt met haar betuttelende moeder, haar liegende vader en een trauma door haar overleden zusje. En ze is boos op de autoriteiten en op mannen die de baas spelen. Het mooie van dit boek is dat haar woede voor een groot deel ongericht is. Ze is gewoon gefrustreerd en ongelukkig en dat moet voor veel jongeren herkenbaar zijn, of ze nou in Italië wonen of niet. Want Frascella slaagt er in de typisch Italiaanse problemen een universele invulling mee te geven.

De woedeuitbarsting van Beth is het derde boek van Christian Frascella, opnieuw sterk vertaald door Henrieke Herber, en sluit direct aan op zijn debuut Ik ben de sterkste dat de Dioraphte Jongerenliteratuurprijs 2011 won. Opnieuw een prachtig boek over een levenslustige en energieke jongere die aanloopt tegen de grenzen die door volwassenen zijn vastgelegd. Je gaat een beetje van Beth houden hoor, let maar op.