Zonder Iman, Salih, Ismail en Pakize was dit boek er niet geweest. Ook niet zonder Kathleen Greta en Susan. Of Bayram, en Hanife, en Huyilya. Allemaal kinderen van de een school in de multiculturele wijk Rabot in Gent waar veel op straat gespeeld en geleefd wordt. De kinderen vertelden en maakten tekeningen over hun dromen, fantasieen, angsten, verlangens en wensen. Met al die input is schrijfster Mieke Versyp aan de slag gegaan en ze heeft het omgezet in een heel bijzonder boek.
Het lijkt een gezellig linkse hobbyproject en meestal is dat aan dit soort boeken af te zien. Niet zelden zijn het matige producties met een willekeurige verzameling aan kindertekeningen en kinderlijke uitspraken. Soepletters is anders en dat komt door een een perfecte samenwerking van vormgevers en auteur. Iedere bladzijde is een nieuwe belevenis met foto’s, tekeningen, lettertypes en andere verrassingen. Steeds opnieuw een feestje voor het oog.
Leidend en onmisbaar is het bizarre en spannende verhaal over de zoektocht van een jongen naar zijn zusje, dat tijdens de wandeling van school naar huis ineens verdwijnt. Hij krijgt een geheime code te horen die hem zou kunnen helpen. Iets met letters, aanvankelijk een Bee. Dat leidt tot zinnetjes als ‘Brullende bananen in badpak botsen in de boze bossen’ en ‘Bruine beren bijten in blote blauwe baby’s’. Je hoort de kinderen meedenken en daardoor spat de lol van de bladzijden. Het multiculturele aspect dwarrelt er onverhoeds doorheen, zoals dat bij kinderen gaat.
Soepletters is een sprankelend en verrassend boek dat bepaald wordt door verbeelding en fantasie van kinderen. Het mag lekker uit de bocht vliegen, soms is er even geen touw aan vast te knopen en toch komen alle lijntjes uiteindelijk weer samen. Razendknap. Leve de linkse hobby’s!
Soepletters
Mieke Versyp
Julie Tavernier en Isabel Devos
