In Amerika is dit boek uitgegeven onder de titel Numbers en dat dekt meer de lading dan het wat thriller-achtige Deadline dat notabene ook een Engels woord is. Had het dan bij Numbers gehouden of een titel met nummers, getallen of datums. Want vooral om dat laatste gaat het in dit boek. Als mensen haar aankijken, ziet Jem hun sterfdatum voor zich. Ze krijgt op een of andere manier die getallenreeks door en in alle gevallen blijkt het te kloppen. Je zal het maar hebben. Rachel Ward werkt dit gegeven in haar debuutroman in eerste instantie vernuftig uit. Jem is na de dood van haar junkie-moeder, die aan een overdosis overleed, in een pleeggezin terecht gekomen maar het wil allemaal niet echt vlotten. Ze leert Spider kennen, een andere drop-out die net als zij geschorst is van school. Met hem struint ze door Londen en komen ze terecht bij het reuzenrad de London Eye waar Jem bij alle mensen in de rij dezelfde sterfdatum ziet en dat blijkt de datum van die dag te zijn. Ze weten nog net te weg te komen voordat er een bom ontploft en vanaf dat moment zijn ze op de vlucht want de twee jongeren zijn vanaf dat moment de meest gezochte mensen van Engeland. Spider heeft een donkere huidskleur en Jem vertrouwt niemand dus ze zijn niet van plan zich aan te geven. Er is echter 1 complicatie: Jem kan zien dat de sterfdatum van Spider al over een week is. Dat is extra vervelend nadat de twee elkaar wel erg leuk gaan vinden.
Het zien van de sterfdata van mensen is een fascinerend gegeven waar Ward helaas niet genoeg gebruik van maakt. Het grootste gedeelte van de roman staat in het teken van een soort Bonnie & Clyde-achtig verhaal waarin de twee met gestolen auto’s en te voet de politie te slim proberen af te zijn terwijl ze hun eigen portretten in de krant zien staan en ondertussen ook nog eens smoorverliefd worden op elkaar. En dat is bijzonder voor een meisje dat niemand vertrouwt en weinig op heeft met aanraking en intimiteit. In het laatste gedeel van Deadline spelen de sterfdata weer een prominente rol en weet Jem ze een plek te geven. Want ze is allesbehalve blij met die gave.
Deadline is een vrij sombere roman over uitzichtloosheid en eenzaamheid waar een vleugje spiritualiteit doorheen loopt. Ward doet daar echter geenszins romantisch over; Jem heeft eigenlijk alleen maar last van haar gave zeker als deze bekend wordt bij het grote publiek dat meteen in de rij staat om hun persoonlijke datum te vernemen. De roman was sterker geweest als Ward meer had ingezoomd op die sterfdata en het wat trage vluchtverhaal had gecomprimeerd. Ze zet echter wel een aantal sterke karakters neer waaronder Spider en zijn oma Val maar vooral Jem. Door haar onzekerheid en zwaarmoedigheid helt Deadline af en toe over naar een loodzwaar boek maar Ward blijft net aan de goede kant. De titel doet misschien een thriller vermoeden maar het is veel meer een psychologische jeugdroman in de Lemniscaat-traditie.
Een bijzonder gegeven maakt nog niet direct een goed boek maar Ward komt een heel eind. Ze is bezig met een vervolg terwijl het verhaal rond Jem wel klaar lijkt.
In ieder geval een schrijfster om in de gaten te houden.
Deadline
Rachel Ward
