De kop van Sneeuwwitje zweeft boven haar lijfje

Annemarie van Haeringen Sneeuwwitje breit een monster Genre: Prentenboek
Uitgever: Leopold

Bewerkingen van sprookjes zijn er in vele soorten en maten want je kunt er veel kanten mee uit.Lang niet alle hervertellingen, remakes en nieuwe interpretaties zijn interessant maar af en toe verschijnt er een versie die inslaat. Wim Hofman plaatste in 1996 zo’n literaire bom met Zwart als inkt waarin hij het verhaal van Sneeuwwitje van een duistere en huiveringwekkende literaire context voorziet. Met dat meervoudig bekroonde boek zette hij een markeringspunt in de sprookjesbewerkingen. Het zou oneerlijk zijn om vergelijkingen te trekken maar onbewust gebeurt dat toch, al andere schrijvers van naam zich aan Sneeuwwitje wagen.

Annemarie van Haeringen schuwt in Sneeuwwitje breit een monster ook de donkere kant niet maar het resultaat is vooral lichtvoetig en grappig. Ze blijft minder dicht bij het sprookje, de dwergen schitteren door afwezigheid. Sneeuwwitje is hier een geit met breien als hobby. Ze breit natuurlijk geitenwollensokken maar wil meer. Ze breit een geit en vervolgens een wolf die de geit opeet en dan nog een tijger die op zijn beurt de wolf verslindt. De breipennen nemen Sneeuwwitje over en ze moet zichzelf opsluiten in een kast om te schuilen voor de likkebaardende tijger. Ze komt op het lumineuze idee een monster te breien en is zo slim de eindjes niet af te hechten zodat ze het breiwerk weer uit elkaar kan halen.

In de prenten is Van Haeringen op haar best, speels en frivool en soms erg subtiel. Geweldig is de manier waarop de kop van geit Sneeuwwitje op de eerste prent boven de sneeuwrand uitsteekt en als het ware boven haar lijfje zweeft. Ze durft met grote vlakken en leegtes te werken en gebruikt de wol op een vernuftige manier met los hangende draadjes.

In de tekst staan een paar jammerlijke clichés als ‘een steek laten vallen’ en ‘de draad kwijt zijn’ en te vaak staat er wat we toch al zien: ‘Het monster verslinds de tijger in één hap! ‘Met huid en haar’ staat er onder de prent waarop dat gebeurt. Maar in de meeste stukken zit veel vaart, wat voorlezen tot een feestje maakt: ‘Ritsrats, ritsrats…eerst het monster…ritsrats, ritsrats…dan de tijger…’. Sneeuwwitje breit een monster is een verhaal over fantasie die met je aan de haal (…) gaat en tot leven komt. Dat appelleert aan de belevingswereld van kleuters. Het verhaal stelt gerust maar is niet zoet, met het einde waarin weer een nieuwe zorg opdoemt. Dat is gedurfd en krachtig, zoals we Van Haeringen kennen.