Kinderen echt laten griezelen is zo gemakkelijk nog niet. Het wordt snel plat, overdreven of veel te eng. Chris Priestley verstaat de kunst van het laten griezelen. Na zijn veelgeprezen verschrikkelijke verhalenbundel over Oom M. volgt nu een serie verhalen die zich op zee afspeelt. Daarbij ligt het gevaar van cliches en platgetreden banen volop op de loer maar Priestly laveert daar behendig doorheen.
Hij gebruikt een raamvertelling over twee kinderen die tijdens een stormachtige nacht zwaar ziek worden. Hun vader gaat een dokter halen en drukt ze op het hart om niemand binnen te laten in zijn pub. Als er toch iemand aanklopt, kunnen ze het niet laten hem buiten te laten in het noodweer. De mysterieuze bezoeker blijkt een rasverteller en dient voor de open haard het ene na het andere griezelverhaal op. De kinderen sidderen en genieten tegelijk en tussen de verhalen door wordt de spanning subtiel opgevoerd. Wie is deze merkwaardige vreemdeling en waarom komt de vader maar niet terug? Het onverwachte einde van deze raamvertelling is verrassend sterk.
De griezelverhalen zijn sterk door de subtiele opbouw en de onderhuidse spanning. Priestley schuwt de narigheid niet, integendeel: er vallen enorm veel doden, er worden hoofden en handen afgehakt, zeelui krijgen nare ziektes of worden door enge wezens opgevreten. Geen zoetsappig of braaf gegriezel maar ook geen effectbejag waardoor het nooit lachwekkend of overdreven wordt. Ieder verhaal gaat weer uit van een vondst: een tattoeage die tot leven komt, een schip dat dode zeelui op komt halen. Het verhaal staat voorop en de plot is vooral vaak suggestief en glijdt langzaam weg. De zee in.
De verschrikkelijke verhalen van het zwarte schip is een heerlijke bundel voor de liefhebber. Niet in de laatste plaats door de macabere en sobere illustratie die, in stijl van de verhalen, vooral veel suggereren. .
De verschrikkelijke verhalen van het zwarte schip
Chris Priestley
David Roberts
Ellis Post Uiterweer
