‘Menno kan het huis horen ademen. En in de tuin is er het zoemen van de middag’. Het is een herkenbaar gevoel. Je hebt even liggen doezelen in de zon, je wordt wakker en het stijgt een beetje naar je hoofd. Het overkomt Menno, in De Zomerzot van André Sollie. Het is warm en broeierig en er gloort iets van gevaar. Iets onbenoembaars. ‘De zomerzot dwaalt weer door het land’, zei mama dan altijd. Die zomerzot gaat met de kleine Menno op de loop en het is Sollie wel toevertrouwd om de fantasie de vrije loop te laten en die denkbeeldige figuur in diverse gedaantes te laten opdraven.
In trefzekere en poetische zinnetjes schetst Sollie het onprettige gevoel van Menno, dat hij met sobere maar kleurrijke prenten ondersteunt. Unheimisch, dat lelijke woord is misschien nog het meest van toepassing. Menno kan de zomerzot mooi denken en lelijk denken, hij wordt er bang van en neuriet dan maar wat. Gelukkig komt uiteindelijk de regen met bakken uit de hemel en spoelt de zomerzot letterlijk weg. Al komt het uiteindelijke slot ook nogal uit de lucht vallen. Maar dat zet ook weer aan tot denken. De Zomerzot is een prentenboek dat zowel qua tekst als prenten heel veel ruimte biedt voor eigen gedachten en gevoelens. Sollie timmert niet dicht maar stelt de pagina’s open waar de lezer mag ronddwalen om zelf in te vullen.
Sollie kreeg vorige week de Boekenpauw 2010 voor De Zomerzot toegekend, de Vlaamse prijs voor het beste prentenboek.
De Zomerzot
André Sollie
