Mark Janssen
Een enorme leeuw die lievig naar een jongetje kijkt dat verbeten aan zijn halsband trekt, op de cover van Ik wil een leeuw! Het is meteen duidelijk waar het prentenboek van debutante Annemarie van der Eem en de ervaren illustrator Mark Janssen over gaat. Sjuul wil een beest als huisdier. Het liefst een leeuw, en als dat niet mag een nijlpaard of een aap. En vooruit, hij wil best water bij de wijn doen en kleiner denken maar ook zijn voorstel voor een geit of papegaai wordt afgewezen. Zijn moeder ziet overal een probleem in en stelt een goudvis, konijn of schildpad voor maar dat ziet Sjuul op zijn beurt weer niet zitten. Moeder en zoon komen tot een compromis dat tot een voorspelbare maar humoristische afloop van het verhaal leidt.
Ik wil een leeuw! is een prentenboek volgens een vast stramien met veel, door kleuters zo geliefde, herhalingen. Sjuul blijft fantaseren over een nieuw beest (‘Een nijlpaard om mee door de modder te rollen en vanaf het balkon in de vijver te springen’) en moeder staat meteen klaar met haar bezwaren (” Die maakt de bank smerig en poept vast op de trap’). Ingetogen humoristisch en gelukkig heeft Van der Eem geen last van de rijmziekte. De teksten hadden wat gedurfder gemogen maar zijn prima voorleesbaar. Zeker in combinatie met de kleurige prenten van Mark Janssen, die uit een ander vaatje tapt dan we van hem gewend zijn. In een losse, rommelige stijl tekent hij de fantasie van het jongetje over zijn grote beesten; de aap en de papegaai in de huiskamer (de bezwaren van moeders zijn meteen begrijpelijk). In de realistische tekeningen zien we Sjuul nadenken en zijn teleurstelling verwerken. De slotprenten zijn lekker ondeugend en tegendraads en halen de opstelling van de moeder op een geestige manier onderuit.
Een conventioneel maar niet onaardig prentenboek over het willen hebben van een huisdier, het soort gesprek dat ouders en kinderen iedere dag voeren. Maar dan letterlijk en figuurlijk uitvergroot.
