En ze leefden nog lang en heel ongelukkig

Vrijwel geen van de veertien prinsessen is tevreden met de prinsen die door de familie zijn uitgekozen.  De porseleinen prinses vindt ze allemaal te ruw en te grof en de ontevreden prinses, tja, die is gewoon ontevreden.

Dolf Verroen schiep veertien dwarse, eigengereide en vaak nogal bozige prinsessen die haaks staan op de lievige prinsesjes zoals we die kennen uit de traditionele sprookjes. Ze zijn kwaad, zoeken ruzie of hebben genoeg van het rijkeluisleventje en zoeken contact met de gewone burgers en worden verliefd op een niksnut of een varkenshoeder.

Een tegendraadse invulling van het sprookje; in dit geval nogal slordig uitgewerkt waardoor het het doel voorbijschiet. De abrupte eindes wekken de indruk dat de auteur het ook niet meer wist. Alleen ‘de prinses met het gouden hart’, het eerste verhaaltje uit het boek, komt redelijk uit de verf. De prins verkoopt haar gouden hart waarna ze een feeks blijkt die alleen nog maar kan schelden en schreeuwen. Het lukt de prins niet om het gouden hart terug te kopen en ‘zo leefden ze nog heel lang en heel ongelukkig’. De meeste verhaaltjes hebben geen logische afronding en ik vrees dat kinderen er niet zo veel van zullen begrijpen. De meeste verhaaltjes zijn precies voor driekwart leuk. Parodie of geen parodie, het moet wel een zekere logica bevatten om te beklijven.

De stoet prinsessen die opdraaft is wel erg bont en fantasierijk. Zo is er de ruzieprinses, de kale prinses, de prinses met de giechelprins en de laat-me-los-prinses die kriegelig wordt van iedere aanraking. Thé Tjong Khing verzorgt de illustraties en kon zich uitleven in boos kijkende prinsessen.

Het zijn op zich geschikte voorleesverhalen die je misschien goed moet doseren en moet begeleiden. Teveel kwade prinsessen achter elkaar maken niet gelukkig maar zo nu en dan een boos prinsesje voor het slapen gaan is een welkome afwisseling met met de wat conventioneler sprookjesverhalen waarin ze nog wel lang en gelukkig leefden.

Kaft: