Luitingh-Sijthoff
Tineke Funhoff
Deze ziekte ben ik nog niet eerder tegengekomen in de jeugdliteratuur. Niemann-Pick type C. Een zeldzame, aangeboren stofwisselingsziekte die zich in meer dan de helft van de gevallen al op jonge leeftijd openbaart. Een ongeneeslijke ziekte die in de eindfase leidt tot ernstige dementie. Sammie McCoy, de hoofdpersoon in Het Geheugenboek, lijdt aan deze ziekte. Auteur Lara Avery kiest voor de vorm waarin Sammie alles opschrijft zodat haar herinneringen bewaard blijven, wat dus dit boek oplevert.
De lezer leert Sammie kennen als een vrolijke meid die zich terdege bewust is van de consequenties van haar ziekte maar toch positief in het leven kan staan. Ze vertelt over de debatwedstrijden waar ze aan deelneemt, en waarmee ze haar introvertie heeft overwonnen, en vooral over haar verliefdheden. Een onbereikbaar geachte jongen vindt haar plotseling interessant maar in de loop van het boek veranderen ook haar vriendschappelijke gevoelens voor een jeugdvriend.
Hoe gaat een jongere om met de wetenschap dat ze steeds slechter gaat functioneren en niet oud zal worden? Die worsteling is her en der aardig beschreven, bijvoorbeeld in haar afkeer van medici die stellen dat het geen zin heeft dat ze aan haar studie begint. Ze zijn kennelijk niet alleen dokters ‘maar verdomme ook WAARZEGGERS’, schrijft ze kwaad in haar geheugenboek. Want waarom mag ze ondanks haar lot geen dromen hebben? Ze ervaart het alsof haar leven nu helemaal zinloos wordt gemaakt.
Waarom zou je verliefd worden en een relatie beginnen als je weet dat je dood gaat? Het overkomt Sam en ze laat het gebeuren maar het is jammer dat juist die verhaallijn weinig overtuiging en reliëf kent, waardoor er van Het geheugenboek aan het (onontkoombare) eind niet veel meer overblijft dan een opeenstapeling van clichés. De opgevoerde vergelijkingen met John Green ten spijt.
