Gone krijgt toch nog een verrassende wending

Michael Grant Gone - Angst Genre: Jeugdboek
Uitgever: Van Holkema & Warendorf
Vertaler: Maria Postema

Het heeft even geduurd voor ik het vijfde deel van Gone ter hand nam, vooral omdat het ondertussen voelde als huiswerk. De serie was nogal gaan slepen en na het verrassend sterke begin als een plumpudding in elkaar gezakt en steeds ongeloofwaardiger geworden. In Angst zitten nog steeds veel van die elementen die de reeks nogal onverteerbaar maakt: de schier oneindelijke ellende, de merkwaardige monsterlijke verschijningen en, in mindere mate, de voorspelbare knokpartijen en duels om de macht. Maar er is iets wezenlijks veranderd: het eerste hoofdstuk heet ‘Buiten’.

Michael Grant geeft eindelijk een context aan het verhaal en laat zien hoe de mensen in de buitenwereld reageren op het verdwijnen van de kinderen. Gone gaat over een enorme bubbel waarin de kinderen zijn verdwenen en waar niemand zicht op heeft. In de eerste vier delen (Verlaten, Honger, Leugens, en Plaag – alle delen zijn op JaapLeest gerecenseerd, voer de titel in in het zoekscherm rechts bovenin) beschreef Grant het leven in de bubbel. Er was vooral een voortdurende strijd om de macht  en tal van onderlinge intriges, naast de vraag wat de oorsprong en zin van deze merkwaardige nieuwe wereldorde was, wat steeds waanzinniger vormen aannam. In Angst vallen eindelijk wat puzzelstukjes in elkaar, vooral aande hand van de ‘buiten’ hoofdstukken. Hoe summier die helaas ook zijn, er ontstaat een nieuwe dynamiek in het verhaal die Grant al veel eerder had moeten inzetten. In de nieuwe gedeeltes wordt duidelijk dat de autoriteiten zich geen raad weten en het ergste middel te lijken gaan inzetten, waar sommige ouders lucht van krijgen.

Dit deel had beter Duisternis kunnen heten, want het licht gaat letterlijk uit, wat natuurlijk een enorme paniek tot gevolg heeft en alle rationaliteit verdwijnt uit de kinderen. ‘Angst is de moordenaar van het verstand’. Het laatste deel heet Licht en daarna is het afgelopen en dan heeft de volhouder zo’n 2500 pagina’s tot zich genomen over die wonderlijke wereld die Michael Grant creëerde, en die het niet haalt bij De hongerspelen maar toch blijft intrigeren. Ik wil nu weten hoe het afloopt ook, dus kom maar op met dat laatste deel.