Het ene sterke verhaal na het andere

De overtreffende trap is de rode draad in dit prentenboek van Jan Paul Schutten, die we vooral kennen als non-fictie schrijver. De drie opa’s van Dirk vinden dat hun kleinzoon maar zeurt als hij klaagt over zijn fiets die niet helemaal tiptop is. Zij waren vroeger tevreden met veel minder. Drie opa’s die met elkaar in een huis wonen, dat kan lekker zomaar in een kinderboek. Net als dat de drie oma’s aan de overkant van de straat zijn gaan wonen, omdat ze gek werden van hun mannen. Het wordt al snel duidelijk waarom.

De opa’s zijn opscheppers die elkaar steeds proberen te overtreffen met sterke verhalen. Is dat alles vervolgt telkens een opa het verhaal van een ander, en dan volgt weer een sterk verhaal. ‘Mijn school stond op de top van het Oeral-gebergte, zelfs in de zomer vroor het nog dertig graden’. De volgende opa moest het dan weer opnemen tegen piraten, met lapjes voor hun ogen en de volgende kwam het complete vijandige Tartaanze leger tegen. De makers hebben een opschepwedstrijd georganiseerd om de opschepperigste opa van ons land te kunnen kiezen.

Het keerpunt komt als de oma’s hun echtgenoten afkappen en Dirk eindelijk op zijn fietsje naar school kan. Volgens de opa’s heeft hij het maar gemakkelijk in deze tijd maar dat pakt dus even anders uit. Die gimmick is erg grappig en goed uitgewerkt, laat dat maar aan Kees de Boer over. Hij is één van de meest humoristische tekenaars van dit momenten bewijst dat opnieuw. Het draait iets teveel om één grap in dit prentenboek, die ietwat gaat vervelen maar het keerpunt is dan weer erg geestig. Jan Paul Schutten kan ook al prentenboeken schrijven. Dat Kees de Boer er fantastische illustraties bij kan maken, wisten we al. Een minpunt is de niet al te fraaie vormgeving, de teksten zijn in een lelijk lettertype fantasieloos neergekwakt rond de tekeningen.

Kaft: