close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
12+

Het moet maar eens afgelopen zijn met die stomme treinenfilms

Mireille Geus Joe & ik Jeugdboek
Lemniscaat
Waardering: 7.5

‘Woelie, dag Woelietje, mijn liedje. Hoe gaat het ermee? Kom je snel weer langs’. Zijn moeder belt met grote regelmaat vanuit de psychiatrische inrichting waar ze nooit meer weg zal gaan. Zijn vader heeft een slechte lopende telefoonwinkel, die vooral als dekmantel fungeert om illegale gokwedstrijden te organiseren. En Woelie zelf? Die gaat af en toe bij zijn moeder op bezoek maar zit vooral thuis, in de vervuilde woning die hij deelt met zijn vader Joe. Hij ontwijkt school en zit op de bank naar dvd’s van Rail Away te kijken en observeert, niet zelden masturberend, de knappe overbuurvrouw. Dat kan zo niet doorgaan, dat snapt hij zelf ook wel en zijn vader is er ook klaar mee:””Je bent nu zestien , dat binnen zitten moet maar eens afgelopen zijn, met die stomme treinenfilms. Je kent ze allemaal uit je hoofd. Dat is abnormaal”. Terwijl Joe die woorden uitspreekt, wrijft hij over zijn pijnlijke buik. Nog dezelfde nacht brengt Woelie hem naar de eerste hulp en al snel is duidelijk dat Joe niet meer lang heeft te leven.

Dat verandert alles. Joe besluit om samen met Woelie treinreizen te gaan maken en zijn zoon te leren op eigen benen staan. Woelie schrijft er maanden later een verslag over in een opschrijfboek, waarmee hij afscheid wil nemen van de oude Woelie. Zoals zijn vader één keer echt iets af wil maken en ondanks al zijn pijn een bergtop beklimt, moet Woelie zijn verhaal schrijven. Dat kost veel moeite, waarover hij uitgebreid schrijft in de inleiding bij ieder hoofdstuk.

Waarom Mireille Geus voor die vorm heeft gekozen, blijft raadselachtig, al vallen er wel verklaringen voor te zinnen. Ze wil misschien Woelie letterlijk op eigen benen zetten en de lezer getuige laten zijn van dat proces. Het pakt niet gelukkig uit en voelt geforceerd en geconstrueerd aan. En het doet afbreuk aan een in de basis intrigerend verhaal over liefde en afscheid nemen. Woelie neemt afscheid van zijn vader en van zijn angsten en neuroses en daarin kent Joe & ik meerdere ontroerende en verstilde momenten, vooral gedurende hun gezamenlijk trip. Door hun stugge en zwijgende omgang heen, voelen de pogingen om contact te maken, oprecht aan.

Maar het boek kent ook teveel elementen die als los zand overkomen, waardoor het centrale thema in het gedrang komt. De vader en zoonrelatie is sterk maar de rol van de overbuurvrouw, de moeder en ook de wat geforceerde metafoor van het treinreizen, zijn vooral stoorzenders. Het is een vraag waarom de auteur van geslaagde jeugdromans als  Big, Naar Wolf en De ogen van Sitting Bull het zichzelf en de lezer nodeloos ingewikkeld gemaakt. Joe & ik is te goed geschreven om een mislukte roman genoemd te worden, maar een beetje teleurstellend is ie wel.

 

 

Titel Boek:

Joe & ik

Auteur:

Mireille Geus

Uitgever:

Lemniscaat

Kaft:
Tags : jeugdboekpsychiatrietreinvader