Op Pala wordt niet gegamed want dat vindt de grote leider, Mr. Oz, tijdverspilling. Opvallend, omdat de kinderen door het spelen van de game Superhelden.nl naar het eiland zijn gelokt. In het eerste deel van Superhelden.nl wordt beschreven hoe hoofdpersoon Iris vanuit Utrecht op het eiland terecht komt, waar ze haar broer Justin treft, die al lange tijd vermist was en van het eiland weet te ontsnappen. Dit tweede deel draait om de pogingen van Justin om met behulp van zijn zus, die op het eiland blijft, het netwerk van Mr. Oz zoveel mogelijk schade toe te brengen. Het klnkt ingewikkeld en dat is het ook wel enigszins. Van Driel heeft de neiging door te schieten in zijn pogingen fantasie de ruimte te geven. De wreedaard in dit boek, Mr. Oz, is feitelijk niet meer dan een hoofd dat zijn leven in een aquarium doorbrengt en ook nog eens een zoon en een vrouw heeft. Natuurlijk kan er veel in fantasy maar het is handig als het de begrijpelijkheid en het verloop van het verhaal niet te veel in de weg staat. Waarom zou je het nodeloos complex maken?
De hoofdlijnen zijn gelukkig goed te volgen. Mr. Oz is op weg naar wereldheerschappij, om de wereld op zijn manier beter te maken of te redden. In zijn masterplan spelen kinderen de hoofdrol. Die verzamelt hij op een eiland met een groot stelsel van ondergrondse gewelven. De kinderen leggen allerlei krachtproeven af waardoor ze kunnen stijgen in de hierarchie. Dit tweede deel staat voor een groot deel in het teken van zo’n proef, een uit de kluit gewassen hike waar de doorsnee padvinder een hele kluif aan zou hebben. Sterker nog: het is een afvalrace waarbij levens op het spel staan.
De krachtproef is een beetje langdradig maar spannend genoeg om de aandacht vast te houden. Er zitten genoeg conflicten in die met vriendschap, liefde en loyaliteit te maken hebben. Daarbij komt het motto van het boek naar voren, een citaat van Nietszsche: ‘Hij die met monsters vecht, moet er op toezien dat hij zelf geen monster zal worden’. Iris moet ver gaan om het leven van haar vriendin te redden en krijgt te maken met het ‘oog om oog’ principe. De auteur verzuimt om deze laag voldoende reliëf te geven, het had de lezer kunnen aanzetten om na te denken over de vraag in hoeverre je kwaad met kwaad mag vergelden.
Van Driel verwijst meerdere malen naar andere literatuur, zoals Nietzsche en De Hongerspelen en zelfs naar zichzelf. Iris vertelt het gerucht dat een schrijver een boek heeft geschreven over de superheldensite, waardoor steeds meer kinderen het spel spelen. Een geintje dat een schrijver zich in mijn ogen niet moet willen permitteren, het komt pedant over. De link met De Hongerspelen is logisch: Van Driel is met dit tweede deel grotendeels schatplichtig aan de trilogie van Suzanne Collins. Dezelfde meedogenloosheid ten aanzien van kinderen, geweld en dood en verderf worden niet geschuwd. Er is ook een grote rol voor cameratoezicht waardoor iedereen scherp in de gaten gehouden wordt. De Hongerspelen is veel gelaagder dan Superhelden.nl maar we moeten het derde en laatste deel afwachten voor een definitief oordeel. Dit is een typisch tussendeel dat niet tegenvalt maar nog veel open laat. Superhelden.nl 2 is In ieder geval behoorlijk goed geschreven fantasy van Nederlandse makelij, en dat is al een hele plus binnen dit genre.
Superhelden.nl 2
Marcel van Driel
De Fontein
