‘Volgens mij ben je niet aan het doodgaan,’ zei ik. ‘Volgens mij heb je gewoon wat last van botkanker.’ Hazel en Augustus hebben beide kanker en weten maar al te goed wat galgenhumor is. Zij is ongeneeslijk ziek maar krijgt een levensverlenging door een experimenteel medicijn en hij heeft het overleefd ten koste van een been maar de vraag is of hij ook echt is genezen. Deze twee jonge mensen worden stikverliefd op elkaar en tja, daar kan je wel een beetje zwarte humor bij gebruiken.
Een liefde die letterlijk ten dode is opgeschreven, daarover gaat deze roman. Green neemt de lezer mee in die prachtige maar ook pijnlijke romance op een manier die zelden eerder is vertoond. Het gaat tot op het bot, met alle pijn en verdriet die erbij hoort. Niets wordt verbloemd en toch is Een weeffout in onze sterren een optimistische roman die feitelijk een ode aan het leven is. De liefdesgeschiedenis gaat hand in hand met een zoektocht naar de schrijver Hazels favoriete roman Een vorstelijke beproeving, die in Amsterdam blijkt te wonen. De ontmoeting met de auteur is tegelijkertijd schokkend en onbedaarlijk geestig, zoals vrijwel alles bij Green meerdere kanten heeft.
Het zou jammer zijn al te veel weg te geven van dit boek en het is ook niet nodig. Boven alles gaat het hier om een liefdesgeschiedenis tussen twee jonge mensen die houden van het leven. Dat ze doodziek zijn, dat ze soms nauwelijks vooruit komen en helse pijnen lijden, het is allemaal ondergeschikt aan dat machtig mooie gevoel. Natuurlijk is er twijfel en pijn want wil je, zoals het Hazel het zegt, ‘iemands tijdbom te zijn’. De relatie van Hazel met haar ouders is opvallend, eindelijk eens geen puber die alleen maar strijd levert met haar ouders. Ook hier is er sprake van een liefdesgeschiedenis, extra schrijnend omdat iedereen de afloop al weet. Deze wederzijdse genegenheid is ‘één van de ontroerendste kind-ouder verhouding die ik ken in de jeugdliteratuur.
John Green schreef al een aantal goede tot zeer goede romans maar met Een weeffout in onze sterren overtreft John Green zichzelf. Wat een fenomenaal goed boek is dit. Uitgeverij Lemniscaat geeft dit boek uit in een nieuw fonds dat de scheidslijn tussen young adult en volwassen moet slechten. Of daar een apart fonds voor nodig is, is de vraag maar dit boek is een ultiem voorbeeld van een jongerenroman voor alle leeftijden. Zijn dialogen zijn van ongekend hoog niveau en de gelaagdheid van dit boek is enorm zonder dat het er dik bovenop ligt.
Niks negatiefs te melden over dit boek? Het spelen van agressieve games waarin de terminalen elkaar lekker overhoop schieten, is ergens wel grappig maar een beetje ver doorgevoerd. Het grootste mankement aan Een weeffout in onze sterren is eigenlijk dat het na 260 pagina’s al is afgelopen. Direct mis je de personages en hun wonderbaarlijke gesprekken. Er rest maar één optie: nog een keer lezen.
Een weeffout in onze sterren
John Green
Nan Lenders
