Volgens de psycholoog heeft de veertienjarige Lorenzo een narcistische persoonlijkheidsstoornis wat hij omschrijft als een ‘Grandioos Zelf’. De vader van Lorenzo vindt het bespottelijk. ‘Stel je voor dat hij een Waardeloos Zelf had. Klaar. We halen hem weg bij die stuntel voordat hij zijn brein echt overhoop gooit. Lorenzo is een normaal kind’. Niets is minder waar want de jongen is mensenschuw en vindt geen aansluiting bij zijn klasgenoten. Hij is zeker wel begaafd en weet zich dan ook feilloos aan te passen en leert zich als een normaal kind te gedragen.
Normale kinderen worden gevraagd voor feestjes of vakanties en Lorenzo brengt zichzelf in de problemen als hij zijn ouders voorliegt dat hij met klasgenoten op skivakantie gaat. Deze impulsieve inval stelt hem voor grote problemen die hij inventief oplost maar waar weer een nieuwe kwestie voor in de plaats komt: plotseling duikt zijn halfzus in de schuilplaats op.
Ammaniti is een hype en met hem zit de Italiaanse literatuur even in de lift. Zijn werk wekt ook weerstand op, zoals iedere hype. Criticasters vinden dat hij inderdaad aardig kan schrijven maar dat het allemaal nergens toe leidt. Daar valt wel wat voor te zeggen, ook in het geval van Jij en ik, al is dit een vrij beheerste novelle in een quasi-nonchalante stijl. In aanvang een veelbelovend boek waarin de zieleroerselen van de hoofdpersoon klein en zorgvuldig worden ontleedt. Zijn angst is invoelbaar en zijn conformisme tegelijkertijd ontroerend en confronterend. Als zijn halfzus intrede maakt, ontspoort het boek enigszins. De twee hebben dezelfde vader maar een totaal verschillende relatie met hem. Blijkbaar verwacht de vader van zijn beide kinderen iets totaal anders maar Ammaniti werkt dat thema niet verder uit. Jij en ik houdt vrij plotseling op wat erg onbevredigend is. Er volgt nog een naschrift dat alleen maar meer vragen oproept.
Jij en ik is niet uitgebracht als jeugdroman maar kan zonder problemen geplaatst worden tussen de young adult literatuur.
Jij en ik
Niccolò Ammaniti
Etta Maris
