Prison Break

Castel is misschien het best te typeren als een naieve macho. Hij smokkelt op een domme manier drugs van de Dominicaanse Republiek en wordt direct bij aankomst opgepakt. Een louche advocaat gaat er met veel van zijn geld vandoor en Castel krijgt een lange gevangenisstraf opgelegd. Hoe naief kun je zijn? Maar zo zal het wel vaak gaan in het wereldje van de jeugdcriminaliteit. Castel heeft geld nodig, raakt met de verkeerde mensen in contact en voordat hij het weet zit hij letterlijk in de shit. Want het is geen pretje in zo’n gevangenis. Het grootste gedeelte van Latino King gaat over het leven in de bajes en zijn poging er uit te ontsnappen.

Castel is al vrij snel een grote jongen in de gevangenis, een beetje bij toeval door een tattoo die hij heeft. Hij krijgt als bijnaam Latino King en Castel ziet zichzelf ook gedeeltelijk wel als held. Blijkbaar heeft hij zijn verhaal op deze manier aan Bibi Dumon Tak verteld. Zij kwam met hem in contact toen ze het boek Rotjongens over jeugdgevangenissen schreef. Wat waar is en niet, wordt in het midden gelaten maar het is aannemelijk dat Dumon Tak, die vooral non-fictie schrijft, dicht bij de getuigenis van haar hoofdpersoon is gebleven. Zijn belevenissen zijn heftig en meeslepend en het keiharde en rauwe gevangenisleven met de hierarchie, het geweld en veel omkoping, spreekt tot de verbeelding. Wat een puinhoop en uitzichtloosheid.

Tegelijkertijd is er die heldenkant van Castel die wat ongeloofwaardig overkomt. Een ventje uit Nederland dat zoveel respect af zou dwingen bij zware criminelen. Heeft de jongeman een loopje genomen met de schrijfster of moeten we dit opvatten als fictie? Ook bij het ontsnappingsverhaal zijn vraagtekens te stellen. Gelukkig komt ook de kwetsbare kant van de drugskoerier regelmatig naar voren, vooral in de manier waarop hij zijn moeder verafgood.

Latino King leest als een trein maar er wordt niet heel veel aan de verbeelding overgelaten en Dumon Tak doet weinig met vorm. De Slashboeken zijn een aanwinst voor de Nederlandse jeugdliteratuur. Het is alleen jammer dat het eerste deel van Edward van de Vendel, De Gelukvinder, meteen verreweg de beste was. Van de Vendel raakte exact de juiste toon en maakt van een indrukwekkend levensverhaal, meeslepende fictie. Daarin ligt de sleutel van deze reeks, die de boeken net even boven het neerschrijven vaan een waargebeurd levensverhaal kan uittillen. Bibi Dumon Tak slaagt daar maar ten dele in.

Kaft: