Luitingh-Sijthoff
Edward van de Vendel
Op een dag laat de opa van Sem zijn kleinzoon een grote stalen deur op zijn zolder zien. Het blijkt de toegang tot een groot schip waarmee ze naar een onbewoond eiland varen. Een idyllische plek vol exotische dieren waar Sem wel eeuwig wil blijven. Dat kan natuurlijk niet maar opa denkt daar anders over. De gemoedelijke ouwe baas (hij lijkt op Douwe Dabbert) vertelt Sem dat hij niet mee terug gaat. ‘Word je dan niet eenzaam?’, is de primaire reactie van Sem. Op een prachtige prent waarop ze tussen een grote variatie aan dieren staan (zie hieronder) zegt opa te denken dat dat wel mee gaat vallen. Sem gaat in zijn eentje terug en alhoewel hij opa enorm gaat missen, lijkt hij hem heel goed te begrijpen.
Het eiland van opa is een lief verhaaltje waarin veel niet wordt gezegd. Een klein avontuur over de vanzelfsprekende band tussen een grootvader en zijn kleinzoon die niet verbroken wordt als ze elkaar minder zien. Sem brengt zijn opa naar een hemelse plek waar hij gelukkig zal zijn. Het tropische eiland is een fraaie metafoor die niet met zoveel woorden wordt uitgeegd en daardoor multi-interpretabel is. Op deze manier is afscheid moeilijk maar behapbaar en dat is een troostrijke gedachte.
Benji Davies maakte eerder het bekroonde De kleine walvis dat door Nederlandse bibliotheken is verkozen tot Prentenboek van het jaar 2017 en centraal zal staan tijdens de Nationale Voorleesdagen die op 25 januari van start gaan. Het eiland van opa is bekroond met de Word Illustration Award 2015, een hele grote illustratorenprijs. Het boek is dan ook prachtig getekend, overrompelend kleurrijk en fel realistisch. Een schitterende prent waarbij opa en kleinzoon op een boomstam bij een waterval staan, bewijst het vakmanschap van Davies. Een conventioneel prentenboek, in de zin dat het niet heel kunstzinnig of experimenteel is, maar daarom niet minder knap of waardevol. De gelaagdheid van het verhaal en de variëteit in de illustraties maakt dit boek veel geslaagder dan het vorige, waar we tijdens de Voorleesdagen mee zitten opgescheept.
De vertaling is van Edward van de Vendel, van wie de naam als vertaler op steeds meer boeken staat. Logisch, want hij geeft net die fijne toets die een tekst uittilt boven het gewone. ‘Het schip tufte en pufte door de golven’ en ‘Recht zo die gaat, riep opa.’
