Kees van Nieuwkerk kan schrijven, dat is het probleem niet. Hij is gevormd door de leerschool van Spunk en dat levert doorgaans vrije en eigenwijze schrijvers op die het experiment aandurven. Prima, maar een paar leuke stukjes schrijven is nog iets anders dan een heel boek. Dit boek is bedoeld als afscheid van zijn columnistentijd voor het meidenblad Fancy. Arme Fancy-lezeressen die geshockeerd moeten worden door lijntjes coke en wurgsex. Dan maar liever wat brave chicklit.
Het is altijd raak met Kees en Sjaak leest als een parodie op een boek. Kees van Nieuwkerk heeft zich vast bescheurd tijdens het schrijven en moet al helemaal niet meer zijn bijgekomen toen een uitgever toehapte.
Kees heeft zich voorgenomen zijn eerste boek te schrijven en dat is volgens zijn beste vriend Sjaak een kansloos project. Kees maakt niets mee, durft niet op de meisjes af te stappen en is niet meer dan een verlengstuk van Sjaak. Klopt, want Sjaak bestaat helemaal niet en is een alter ego. Twee zielen in dezelfde borst. Levensgenieter Sjaak lust overal wel pap van en neemt de introverte en onzekere Kees mee op sleeptouw door Berlijn. Ondertussen moet dat boek geschreven worden, waarom weet niemand, maar dat heeft Kees zo bedacht.
Veel vorm maar het leidt nergens toe: de lezer wordt rechtstreeks aangesproken, de uitgever opgevoerd en Ronald Giphart erbij gehaald. Dit soort ironie en opgelegde humor werken voor mij niet, het wordt nergens echt grappig. Ik heb geen enkele keer moeten lachen en sta toch bekend om mijn schuddebuikende instelling. In plaats van alle moeite die is gedaan voor de vormgeving, had er misschien beter nog iemand een keer de spelling kunnen controleren. ‘Ik wordt’ tref je toch echt nog maar zelden aan in een roman. Het is inderdaad een boek waar ik een beetje pissig van werd, voor dit soort semi-kunstzinnige leukdoenerij hoeven er geen bomen gekapt te worden.
Het is weer raak met Kees en Sjaak
Kees van Nieuwkerk
