Tijn vindt zichzelf een liegend drijfwatje

Mary Heylema Waterkoorts Genre: Kinderboek
Uitgever: Querido
Illustrator: Gitte Spee

Iedereen heeft zo zijn of haar eigen herinneringen aan de zwemles. Van zwaar traumatisch tot momenten van grote vreugde en veel daar tussen in (over mijn eigen ervaringen schreef ik al in de recensie van Met je hoofd boven water van Gideon Samson). Het is een van die eerste stappen op weg naar zelfstandigheid, letterlijk los van de ouders. Mary Heylema schreef met Waterkoorts (haar eerste boek bij Querido) een fijn en klein kinderboek over op eigen benen leren staan. Zwemles is in dit geval de katalysator voor die ontwikkelingsstapjes. Tijn ziet zwemmen als een opmaat naar het heldendom maar het valt hem nog vies tegen. Zijn vriendje Elton is als een vis in het water maar Tijn voelt zich onzeker en heeft moeite met de bevelende toon van de zwemjuf. Als een vriendinnetje dan ook nog sterke verhalen ophangt over hoe de zwemjuf met slechte leerlingen omgaat, raakt hij op het randje van paniek.

Waterkoorts beschrijft op een trefzekere manier de vorming van een identiteit direct na de kleutertijd. Tijn moet zich staande zien te houden tussen de andere kinderen en maakt daarin keuzes die niet even gelukkig uitpakken. Hij heeft Elton naar badje drie ‘laten gaan’, zodat hij rustig de tijd kan nemen maar als hij dat aan zijn moeder vertelt gaat het mis. Dat leidt tot dit fraai dialoogje: ‘Laten gaan?’ zegt mama. ‘Hoe bedoel je, laten gaan?’ ‘Gewoon.’ Tijn voelt zijn oren rood worden. ‘Hou eens op met je gewoon.’ Vervolgens legt Tijn met horten en stoten uit dat hij de boel voor de gek heeft houden. Hij wilde zo graag een held worden maar dat ging niet door. ‘Nu is mama oo nog boos. Omdat hij een liegbeest is. Dat is hij eigenlijk ook. Hij is een liegende drijfwatje. Het komt vast nooit meer goed. Nooit meer’.

Hartverscheurend kleine jongensverdriet. Heylema schrijft opvallend sterke en gelaagde dialogen waarmee ze soms in een paar zinnen veel weet te zeggen. ‘Misschien heb je teveel fantasie’, zegt Tijn. Kiki schudt haar hoofd. ‘Fantasie is goed. Van fantasie worden je hersenen lenig.’ Waterkoorts gaat over veel meer dan zwemles, wat zowel de kracht en de zwakte is, een iets striktere keuze had de verhaallijn geen slecht gedaan. En wat jammer van de sullige omslag en dito illustraties van Gitte Spee. Maak werk van de tekeningen of laat ze achterwege, de prent van de jongen met het syndroom van Down is een bedroevend dieptepunt: domme blik en tong uit de mond.

Waterkoorts is een boekje dat kinderen vanaf een jaar of zeven zelf kunnen lezen maar ook heel geschikt is om voor te lezen aan kleinere kinderen, op het moment dat ze naar zwemles gaan.