Vrijdag
Jeroen Los
Schitterende titel maar de bijsluiter van Mijn moeder verzamelt vaders voorin belooft niet veel goeds, met flauwigheden als: ‘Mogelijke bijwerkingen: naar boven krullende mondhoeken en samentrekking van het middenrif. Bij gevoelige personen kunnen zich lachstuipen voordoen. Die mogen dus schudden voor gebruik’. Dit soort kinderlijke humor is in de verzen en tekeningen gelukkig nauwelijks terug te vinden. Het titelgedicht is geschreven vanuit een jongetje dat vertelt hoeveel mannen zijn moeder verslijt: een sherpa, een rockster, een dronkelap en veel te jong of te oud. In ieder couplet zet de Vlaamse schrijver Paul van Oevelen puntig neer om wat voor soort vader het gaat, en waarom de relatie niet beklijfde. En dat is knap. In combinatie met deze prachtprent is het zelfs puur genieten.
De rest van de verzen gaan over originele onderwerpen, meestal van uit het perspectief van een kind. Er wordt met verwondering naar de volwassenen gekeken: hun lichamen gaan hangen, hun ogen worden slecht of een vader is door de week heel anders dan in het weekend . ‘Mijn vader is een weerwolf, ik weet het nu wel zeker. Hij verandert bij volle maandag, tegen vrijdag gaat het beter’. Soms schuurt en schrijnt het en is het gewoon raak. Er hadden wat vrijblijvende verzen weggelaten kunnen worden voor een krachtiger geheel en hier en daar gaat de dwangrijm tegenstaan: ‘Beantwoord mijn high five, al was het één keer in je life’ of ”’t is echt geen lolletje, zo’n bovendrijvend drolletje’ in een op zich sterk vers over uitwerpselen die maar niet door willen spoelen.
De prenten van de jonge Antwerpenaar Jeroen Los (24) zijn verbluffend, wat een talent is hij. Volgens mij is dit zijn eerste echte illustratieklus voor een prentenboek en uitgevers zijn nalatig als ze hem niet in de gaten houden. Veel illustraties hebben de sfeer van een graphic novel en vertellen zelfstandig een verhaal. Soms wat duister of macaber maar altijd met een kwinkslag. Er is veel te zien maar alles heeft een functie. Ze tillen de verzen absoluut naar een hoger plan.
Verrassende bundel dus, die mondhoeken krullen naar boven, ook zonder dat de auteur daar op wijst.
