Gottmer
Sofia Engelsman
Als er een nieuwe leerlinge in de klas komt die geen Engels spreekt, breekt Jaz het ijs door haar chocola aan te bieden en te vragen: ‘Spreek je chocola?’. Tot zover de uitleg over de titel, meer zit er niet achter. Behalve dat het symbool staat voor de spraakverwarring in het verhaal. Nadima is met haar familie gevlucht uit Syrië en spreekt moeizaam Engels. Jaz is dyslectisch en druk in haar hoofd en heeft moeite zich goed uit te drukken.
Jaz weet meteen dat ze vriendinnen met Nadima wil worden. Dat gebeurt ook maar door haar impulsiviteit veroorzaakt Jaz meerdere keren problemen. Ze wil het zo graag voor Nadima opnemen dat ze precies het tegenovergestelde bewerkstelligt. Het nieuwe meisje trekt steeds meer naar de andere meisjes in de klas en dat is voor Jaz onverteerbaar. Voor haar gevoel is een van haar beste vriendinnen gecapituleerd voor de grote mond en dramatiek van een klasgenote die graag in het middelpunt wil staan. Het is een wirwar van jaloezie, misverstanden en typische meidenproblemen die deze jeugdroman naar het niveau van chicklit brengt. Dat komt ook door de wat kinderlijke stijl en simpele dialogen en onuitgewerkte zijlijntjes. Zoals het ontbreken van een vader in het gezin van Jaz.
Op dat niveau van een meidenboek is het helemaal niet onaardig. Een makkelijk leesbaar boek over de vluchtelingenproblematiek en integratie. Nadima heeft een hoofddoek en als een van de meiden daar een opmerking over maakt, zegt Jaz: ‘Misschien moeten we bedenken wat haar hetzelfde maakt, niet wat haar anders maakt’. Nadima slaat dicht als het over haar thuisland en het verleden gaat. De andere meiden zijn diep onder de indruk als ze vernemen dat Nadima uit Syrië is gevlucht. Ze weten hoe ernstig de situatie daar was. Het is nogal rechttoe rechtaan beschreven maar er wordt tenminste over geschreven.
De gespannenheid binnen de vriendinnengroep komt tot een climax op een feest waarbij Nadima totaal in paniek raakt. Uiteraard vinden Jaz en Nadima elkaar weer, wat uitmondt in een happy end voor een schoolproject. Zo is deze misschien wel eerste ‘vluchtelingenchicklit’ ook nog eens feelgood.
