Wie kent dat niet, een beetje  droedelen met een ballpoint tijdens een lange vergadering of slepend telefoongesprek. Het kladblok komt vol bewust en onbewust figuren te staan. Blauwer wordt het niet. Droedelen krijgt een hele nieuwe betekenis in  De dag waarop de draak verdween waarvoor Annemarie van Haeringen alleen balpennen

'Als op een plaatje voor kinderen / Val ik van mijn fiets / Mijn ketting is gebroken / En Homme doet niets'. Aan het eind van ieder hoofdstuk staat een versje en dat moet wel van Pien zijn. Het meisje uit de klas van Homme, dat bij hem en zijn

In een consequent tempo worden er prentenboeken van de Canadese illustrator Marianne Dubuc op de Nederlandse markt gebracht en dat is prima.  Met de bus stamt trouwens al uit 2014 maar had niet mogen ontbreken in haar vertaalde oeuvre en past prima binnen het thema van deze Kinderboekenweek. Het is

'Ik ben Atlanta. Ik ben elf. En stel dat het ook maar een klein beetje aan mij ligt, dan blijft mijn moeder leven'. We leren het meisje kennen aan het begin van haar fietstocht, die ze onderneemt als bezwering tegen de ziekte van haar moeder. Over twee dagen komt de cruciale

Het boek begint met de zin 'de meeste Amerikanen kunnen mijn naam niet uitspreken'. Dat zou ook voor auteur  Gita Varadarajan kunnen gelden maar het gaat hier om de hoofdpersoon: Ravi Suryanarayanan. Die achternaam is al een onmogelijke hobbel maar ook over zijn voornaam struikelen de meesten door de klemtoon

De Canadese illustratrice Isabelle Arsenault is in ons land nog niet zo bekend. De Nederlandse versie van Virginia Wolf, waarin één van de bekende zusje wakker wordt 'in een wolfse bui', werd niet echt opgepikt. Dat geldt wel voor de prachtige potloodtekeningen in  Majoor Rosalie  (met tekst van Timothée de Fombelle)