mei 2021

We leven met zijn allen in een viruswereld, dat is altijd zo geweest en dat zal ook niet snel veranderen. Die boodschap is vanaf  de eerste zinnen duidelijk. Er zit een virus op onze vingertopjes, in onze longen en in onze hersenen en ook op het boek zelf en de

i. wil vertellen over zijn leven in het kamp en begint bij vandaag. 'Ik ga niet vertellen hoe ik vroeger leefde'.  Vandaag is hij jarig al kan hij dat niet aantonen want hij heeft geen papieren meer waardoor iedereen zou weten dat het zijn geboortedag is. i. is tien en

Tyson is gisteren op zijn wang gezoend door een jongen. 'Bij het kraantje, na het eerste uur. Gym. Op zijn wang. Maar zo dicht bij zijn mond dat het telde'. Het was een beetje raar maar niet heel erg. Behalve dat iemand het had gezien waardoor binnen korte tijd de

Toen Vita op haar zevende uit het ziekenhuis kwam 'kon ze vleesmessen met een elegante boog rechtop in een pakje boer aan de andere kant van de kamer laten landen'. Ze herstelt goed van de polio en alhoewel ze kreupel blijft, kan het Engelse meisje zich goed door New York

Homoseksuele ouders komen steeds vaker voor in kinderboeken, ook zonder dat het benoemd wordt (bijvoorbeeld de Teckel Tom-reeks van Bette Westera). Grootouders van hetzelfde geslacht zijn nog wat schaarser. In het door Janneke Schotveld vertaalde Opa's camper  vertelt een opa aan zijn kleindochter over de bijzondere plaatsen waar hij met

Een boek dat volgens de auteur 'misschien beter niet had kunnen bestaan'. Die openingszin maakt meteen nieuwsgierig. De belangstelling was toch al gewekt door het bijzondere formaat en bij het zien van de merkwaardige covertekening. Wie bedenkt het om een vreemde illustratie in zwartwit voorop te zetten, terwijl binnen in

Quinten zal wel iets illegaals gedaan hebben want dat is de eerste gedachte bij veel mensen als ze horen dat hij uit Rosewood komt, een wijk vol sociale huurwoningen. De oudere broer van de 12-jarige Amari is al een behoorlijke tijd spoorloos en de geruchtenmachine draait volop. Amari weet zeker

Het motto van historicus Lou de Jong is wellicht enigszins cynisch bedoeld: "Ook vrouwen speelden soms een rol in de oorlog." Me dunkt: voorbeelden te over. Ook vrouwen die geweld niet schuwden, zoals de groep rond Hannie Schaft waarover Wilma Geldof het indrukwekkende boek Het meisje met de vlechtjes  schreef. Historicus Astrid