Merkwaardige keuze van de jury van de Newbery Medal

Kate DiCamillo Flora en de fantastische eekhoorn Genre: Jeugdboek
Uitgever: Lannoo
Vertaler: Harry Pallemans
Illustrator: K. G. Campbell

De Newbery Medal is de oudste en belangrijkste jeugdboekenprijs van Amerika. De jury kenmerkt zich niet zelden door eigenzinnigheid want was Gorilla van K. A. Applegate het beste kiderboek van 2013 en Flora en de fantastische eekhoorn van Kate DiCamillo dat van 2014? De vraag stellen, is hem beantwoorden. Het zijn opvallende keuzes. Kate DiCamillo won de prijs vorig jaar voor de tweede keer, eerder kreeg ze hem in 2004 voor Despereaux : of het verhaal van een muis, een prinses, een schoteltje soep en een klosje garen. DiCamillo grossiert in lange en opvallende boektitels met een fantasierijke en eigenzinnige inhoud.

Dat geldt in het bijzonder ook weer voor Flora en de fantastische eekhoorn waarvan de inhoud navertellen gelijk staat aan voor gek versleten worden. Maar vooruit: een eekhoorn dreigt in een megastofzuiger te verdwijnen en blijkt na de redding over superkrachten te beschikken. De eekhoorn kan vliegen en gedichten schrijven en is al snel de hartsvriend van Fora en een natuurlijke vijand van haar moeder. Er duiken nog wat bijzondere personages op, zoals Marianne de herderinnenlamp, met wie het tragisch afloopt. En William Spiffer, die tijdelijk niet kan zien vanwege een trauma, omdat hij niet bij deze naam werd genoemd, en ‘George Bukman, hoe maakt u het?’, beter bekend als de vader van Flora. Een waar rariteitenkabinet in een maf verhaal dat niet heel veel om het lijf heeft, al doet de jury van de Newbery Medal van wel.’Een aangrijpend en hilarisch verhaal en een bewijs van de kracht van liefde’. Hilarisch is het enige woord uit dat gedeelte van het juryrapport dat ik kan onderschrijven. Het is een vermakelijk kinderboek hoor, zeker voor de kinderen die met de combinatie met tekeningen houden, maar om in die wirwar van gekkigheid ‘een bewijs van de kracht van liefde’ te zien is ver gezocht.

Ze houden veel van elkaar hoor, Flora van de eekhoorn, en van haar vader, en vooruit ook van haar moeder. Maar die personages krijgen niet echt diepgang en DiCamillo maakt zich er te gemakkelijk vanaf. Over de semi-blinde Willam Spiffer laat ze Flora bijvoorbeeld denken: ‘Hij had altijd een antwoord, ook al was het soms irritant’. Dan heeft ze hem precies één keer kort ontmoet. Symbolisch voor de matige uitwerking. DiCamillo kan beter, dat bewees ze met andere boeken die net zo vervreemdend maar gelaagder waren, zoals bv. Het verhaal van de olifant en de goochelaar of Hoe Peter zijn zusje terugvond. Flora en de fantastische eekhoorn leest lekker weg maar het beste Amerikaanse kinderboek van het jaar is net zo’n overdrijving als bijna alles in dit boek.