‘Prinses zonder erwt’ van Astrid Boonstoppel, BlossomBooks, 15+
Soms poppen er binnen de jeugdliteratuur in korte tijd meerdere boeken over hetzelfde onderwerp op. Toeval of hangt er iets in de lucht, wie het weet mag het zeggen. Het plankje met abortus-boeken is in ieder aangevuld het afgelopen jaar. Na De langste één minuut van Diet Groothuis en Nachtgeheimen van Simone Aarts doet ook Astrid Boonstoppel een duit in het zakje met de novelle Prinses zonder erwt. Het boek is net als De langste één minuut geschreven in de versvorm, die zich leent voor een gedachtenstroom over een turbulente periode waarin veel op losse schroeven staat.
Hoofdpersoon Claire van 17 vertelt aan het niet geboren kind over de zomerse verliefdheid waarin alles perfect leek. Als ze haar niet geboren kindje vraagt: ‘sorry, is dit te zoet voor je’, krijgt het iets kolderieks. De romantische en ogenschijnlijk ideale romance slokt sowieso teveel ruimte op in het boek. Het wachten is op het vervolg op de wandeling naar de kliniek, die in de openingszinnen is aangekondigd. Daar wint het verhaal aan kracht door het grote dilemma. Claire weet niet wat ze moet doen en haar moeder dreigt het over te namen: ‘Ze liet in al haar vasteberadenheid, zoals wel vaker, geen enkele ruimte, voor mij, mijn twijfels, mijn gevoel’. Gekukkig zijn er ook mensen die wel vragen wat zij wil. De keuze om het verhaal aan de ongeboren baby te vertellen, pakt onhandig uit. Een ‘gesprek’ over waarom de ‘jij’ niet geboren is, had een ijzersterke troef kunnen zijn, maar het blijft aan de oppervlakte en wordt geen krachtige overdenking.
De versvorm komt steeds meer voor en is voor dit boek een logische keuze. Het vergt veel van de auteur als het om dosering en stiptheid en ritme gaat. Anders wordt het al snel een verzameling korte zinnetjes achter elkaar. Groothuis werkt die vorm in haar abortusboek consequenter en zorgvuldiger uit dan Boonstoppel. Het ritme is prima, het leest als een trein, maar het heeft te weinig ‘poëzie’ in zich, of het moet de niet al te orginele metafoor van de erwt zijn.
De rol van de vriend van Claire is tijdens haar denkproces op een wat vreemde manier beperkt. Als hij stelt dat ze ‘het erwtje ook weg kunnen laten halen’ ervaart Claire dat als een enorme opluchting, terwijl die gedachte er al die tijd al was. Die onevenwichtigheid kenmerkt het boek, dat over een belangrijk thema gaat, maar er eigenlijk niet zo diep op ingaat.
