close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
10+

Allergisch voor scheidingen

Marlies Slegers We moeten je iets vertellen Jeugdboek
Luitingh-Sijthoff
Waardering: Invoelend puberportret

We moeten je iets vertellen van Marlies Slegers leest als een Scandinavische jeugdroman uit de jaren negentig. Daarin werden veelvuldig problemen rond bijvoorbeeld echtscheidingen, pesten en puberproblemen op een literaire manier behandeld. Het werd schertsend de ‘kommer-en-kwel-reeks’ genoemd, wat een wat te negatieve benaming is voor boeken over belangrijke thema’s die veel herkenning oproepen bij jongeren.

Marlies Slegers verzamelt er nogal wat in haar nieuwe jeugdroman: we noteren een hoofdpersoon met een hazenlip en een onzekere en introverte inborst, een echtscheiding, een oma met beginnende dementie en een personage met een stoornis in het autistisch spectrum. Dat is nog lang niet alles, de nasleep van de echtscheiding levert een elementaire verrassing op die hier niet verklapt kan worden.

Slegers schreef al veel kinder- en jeugdboeken maar nam twee jaar geleden met Briefjes voor Pelle een meer literaire afslag die opviel bij recensenten en publiek, maar opvallend werd genegeerd door de jury’s. Het wekte in ieder geval verwachtingen voor dit nieuwe boek dat dicht bij haar eigen ervaring lijkt te liggen. Vier jaar geleden schreef Slegers haar scheiding van zich af in Het is maar een scheiding, een non-fictieboek voor volwassenen.

We moeten je iets vertellen begint met de aankondiging van de scheiding van de ouders van de dertienjarige Hazel. Daardoor gaat ook de geplande gezinsvakantie niet door. Haar zus en broertje gaan met vrienden mee; en voor Hazel wordt onderdak gevonden bij oma die op een eiland woont. Eigenlijk wil ze daar niet zijn. Ze is kwaad en zit boordevol vragen en wil haar ouders het liefst overtuigen dat ze bij elkaar horen. Het wordt er niet beter op als ze merkt dat haar oma behoorlijk vergeetachtig begint te worden. Gelukkig ontmoet ze op de boot al de twee jaar oudere Kean die oude, Engelse gedichten citeert, goed kan luisteren en niet ‘zoals anderen roept dat het misschien wel goed zal komen of dat het wel mee zal vallen.’ Hij maakt het verblijf op het eiland een stuk aangenamer. Net als de hond Vincent, die ineens bij oma woont en tegen wie ze aan kan praten. Al is hij dan weer blind. Met alle personages in dit boek lijkt iets aan de hand, zelfs met de hond.

Hazel vindt een pakje ongeopende brieven in het huis van haar oma. Het leidt de onthulling in van een familiegeheim dat alles met de echtscheiding van haar ouders te maken heeft. Daar is Slegers op best. Subtiel en secuur beschrijft ze de rollercoaster aan gevoelens die dit bij alle betrokkenen losmaakt. De opmerking van Hazels moeder dat ‘loslaten en vrijlaten ook een vorm van liefde zijn’ vormt misschien wel de kern van het boek. De wisselende stemming van Hazel is raak getroffen en gelukkig ontbreekt ook hier de humor niet.  Als de allergie van haar vader voor honden ter sprake komt, zegt Hazel gevat: Maar ik ben allergisch voor scheidingen”.

Het boek komt traag op gang na de overbodige vooruitwijzing in de proloog, nergens voor nodig om op die plek een soort spanning op te wekken. Dat komt vanzelf. De mededeling over de echtscheiding wordt te voorspelbaar uitgesponnen. We moeten je iets vertellen wordt pas echt interessant als Hazel naar het eiland afreist. Daar begint haar ontwikkeling die reliëf krijgt door meerdere boeiende personages en gebeurtenissen.

Aan het einde van hoofdstuk 39 is het af, met een fijn en gevoelig slot. Maar dan volgen er nog maar liefst tien hoofdstukken waarin vrijwel alle lijntjes worden afgehecht. We komen zelfs te weten hoe het een jaar later met alle betrokkenen gaat. Het perst onnodig lucht en verbeelding uit het verhaal; er mag best wat te raden overblijven.

Toch vertroebelt het niet de blik op de sterke punten. We moeten je iets vertellen is een invoelend portret van een puber  voor wie de wereld een vreemde en verwarrende plek is. Als alles aan het wankelen is gebracht, en er alleen kommer en kwel overblijft, zijn er toch ook weer nieuwe lichtpuntjes aanknopingspunten. Hazel maakt een razendsnelle maar geloofwaardige ontwikkeling door, het kan hard gaan op je dertiende.

 

 

 

Tags : autismeeilandFamiliehomojeugdboekLiefde en vriendschapmoederoudersproblemenRuzie en pestenscheidingzee