Leoppold
Wie schrijft zijn eigen broer nou een brief, vraagt Joeri zich af in zijn eerste brief aan Stefan. Ze zien elkaar immers iedere dag. Joerie is bij zijn oma als hij de eerste brief schrijft en heeft nog geen weet van de veranderingen die hem boven het hoofd hangen. Als zijn ouders hem komen halen, blijkt het gezin verhuisd en bestaat zijn broer niet meer. Althans: zijn ouders zwijgen hem dood en volstaan met ‘Stefan is op een plek waar hij beter af is dan hier’. ‘soms doen mensen dingen waardoor alles verandert’, en ‘we praten er nog wel over’. Maar Joeri krijgt niets te horen en wordt gek en opstandig van de nieuwe situatie. Ze kunnen hem toch niet zomaar zijn broer afpakken, ook al was die vaak lastig en agressief.
Het geheim blijft tot het einde boven Broergeheim zweven. Er is iets afschuwelijks gebeurd, zo erg dat zijn ouders hun zoon niet meer willen kennen, zelfs niet over hem praten. Zoveel is zeker, maar de details krijgt de lezer, net als Joeri, pas tegen het einde te weten. Als Joeri eindelijk de waarheid hoort, valt er voor hem veel op zijn plek en snapt hij zijn ouders een stuk beter. De vraag is of het realistisch is dat ouders zolang een incident als waar het hier over gaat (kunnen) verzwijgen. Okay, ze verhuizen om een nieuwe start te maken maar het klinkt onlogisch dat Joeri in onwetendheid blijft. Het gaat om een traumatische gebeurtenis met een enorme impact, die ik hier natuurlijk niet kan verklappen. Maar er zijn gezinnen die hier mee te maken krijgen en dit boek gaat over de vraag hoe ze daar mee omgaan. De ouders van Joeri kunnen of durven hem er geen deelgenoot van te maken, ze zijn het onderling niet eens en ze doen alsof dit het beste voor hem is. Op zijn nieuwe school ontmoet hij een meisje dat het naadje van de kous wil weten en dat levert boeiende botsingen op tussen de twee. Zij heeft een eigen trauma wat dan wel weer erg toevallig is en vooral goed uitkomt voor het verhaal.
Aanvankelijk irriteert en boeit Broergeheim tegelijk, omdat het antwoord op die grote vraag zo lang uitblijft. Debutant Emiel de Wild heeft voor een brievenboek gekozen en dat heeft zo zijn nadelen. Joeri blijft maar praten tegen iemand die niks terugzegt en de brieven moeten het verhaal vertellen, wat niet altijd lukt. Het verhaal wordt neegezet maar het zijn geen geloofwaardige brieven, vanwege onder de vele dialogen. Een jongen schrijft niet op die manier aan zijn broer. Toch krijgt de brievenconstructie aan het eind het voordeel van de twijfel. De Wild laat Joeri beginnen met een briefje waarin Stefan wordt gevraagd eerst alle brieven te lezen die hij in één keer krijgt. Die constructie blijkt te kloppen en is geloofwaardig.
Stefan heeft iets zo gruwelijks gedaan, dat het niet te bevatten is. Dat het gezin er aan kapot gaat, is begrijpelijk en daar heeft De Wild de lange aanloop en deze vorm voor nodig. Het is al met al een knap debuut waarin een paar wezenlijke vragen aan de orde komen. Kun je nog van iemand houden, die zoiets gruwelijks heeft gedaan? Hoe ga je met zo’n persoon verder, maar ook met elkaar. Het is zo’n klein krantenberichtje, waarvan de impact op de betrokkenen enorm is. De Wild heeft daar, ondanks een paar kinderziektes, een geloofwaardig boek over geschreven.
Broergeheim
Emiel de Wild
Leopold
