‘De krieps – van onder naar boven’ van Kevin Hassing, illustraties Emanuel Wiemans, Luitingh Sijthoff, 7+
Krieps zijn piepkleine wezentjes met veel benen en armen en voelsprieten die in haarzakjes op ons hoofd leven. Zo klein dat luizen in verhouding reuzen zijn. De jeugdliteratuur kent veel merkwaardige fantasiefiguren, maar deze haarzakbewonertjes hadden we nog niet. Kevin Hassing probeert ze samen met illustrator Emanuel Wiemans tot leven te wekken en dat lukt maar ten dele.
In dit eerste deel gaat het van onder naar boven, voor het volgende boek is al van voor naar achter aangekondigd. Het verhaal wordt verteld vanuit Peer Kriep die samen met zijn zusje Kip vanaf het hoofd naar de nagel van de grote teen is gekukeld. De lezer volgt de weg terug naar boven waarbij beide krieps via de bloedbanen naar de wenkbrauwen en vervolgens terug naar huis reizen. Een reis door het menselijk lichaam waarbij de lezer relatief weinig over het lijf leert maar vooral kennismaakt met een heel arsenaal aan andere krieps.
Kevin Hassing heeft in korte zijn naam gevestigd met de serie over Mus & Kapitein Kwaadbaard die bij kinderen erg in de smaak valt. Deze nieuwe serie is bedoeld voor jongere lezers die net zulf kunnen lezen of nog graag voorgelezen worden. In die zin is de tekst prima, met veel korte zinnen, dialogen en uitroepen. Helaas leest de tekst teveel als die van een animatieserie. De taal is nogal eendimensionaal en soms wat al te populair (‘stelletje kapotklunzige krieps’) . Een onverwachte interventie van de auteur, als het verhaal wat al te vies wordt, is een inventieve onderbreking. ‘Leuker kan ik het niet maken maar wel smeriger’, spreekt Hassing de lezer direct toe, ‘ maar dit is nou eenmaal het echte niet-waargebeurde verhaal van Peer’.
Zo’n originele ingreep tilt het boek op, en dat is nodig want het verhaal wil maar niet echt tot leven komen. Hassing blijft hangen in een basisidee over wezentjes die heel klein zijn en huidschilfers eten. Maar waarom ze bestaan en wie ze zijn en wat ze doen waarom ze doen, wordt niet echt uitgewerkt. Het blijft een verzinsel, ze worden niet relevant gemaakt en hun leefwereld kent een paar onlogische elementen. De Krieps doen denken aan bijvoorbeeld De Gorgels van Jochem Myjer, ook een serie over bijzondere wezentjes. Daar is de uitwerking sterk en hebben alle Gorgels een duidelijke functie. In de Krieps is het vooral een opsomming van de diverse soorten. De relatie tussen Peer en zijn zusje Kip krijgt een klein beetje reliëf maar blijft steken, wellicht krijgt dat in het volgende deel meer diepgang. Opvallend is dat de zwemkriep wordt aangesproken als ‘die’ omdat het niet duidelijk is of het om een jongen of meisje gaat. De mededeling staat op zich, er wordt verder niks mee gedaan.
De illustraties kunnen een boek als dit meer vlees aan de botten geven, maar Emanuel Wiemans geeft De Krieps weinig reliëf en geen persoonlijkheid mee. Het zijn platte en onbestemde wezentjes die het misschien leuk doen in een animatie maar niet in een kinderboek.
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog en omhelst De Krieps niet meer dan een uitspraak van een van de personages als er gevraagd wordt naar de reden van het bestaan. Het antwoord is simpel: avontuur.
