Leopold
Janneke Ipenburg
Een bundel vol kinderpoëzie van één auteur. Dat is eerder uitzondering dan regel. Na een periode van relatieve droogte verschijnen er weer wat vaker bloemlezingen. Uitstekend maar ook vaak een wat gemakkelijke uitvlucht. Wie in kinderpoëzie gelooft, gelooft ook in de afzonderlijke auteurs.
Rian Visser is bekend van veel kinderboeken waaronder Blitz en Robotoorlog. Ze publiceert regelmatig gedichten in tijdschriften en op platforms en is de aanjager van het project Raadgedicht. In haar eerste volwaardige bundel blinkt ze uit met soepele verzen in de beelden. ‘Alle tranen van de wereld vloeien naar de zee / alle wensen van de wereld drijven in een bootje mee’. Er staat wat er staat en het roept toch een wereld op. In het geval van Visser vooral een universum vol dromen, wensen en verlangens.
Visser laat de taal het werk doen op een simpele manier, in de goede betekenis van het woord. Poëzie hoeft niet per se ingewikkeld of groots en meeslepend te zijn. Korte zinnetjes die goed te volgen zijn maar waar je toch over kunt na denken. Het gaat vaak over gevoelens maar ook over kamperen in de regen, en meisje dat een slak in een potje bewaard omdat ze geen huisdieren mag en badderen in de hammam. ‘Er zaten meisjes, jonge vrouwen / en ook dames van wel tachtig jaar, / gezellig in hun onderbroek te praten / met blote borsten: niemand vond dat raar.’
Hier en daar is het taalspel wat te gemakkelijk ( jij de hand en ik druk, jij de knip en ik het oog, jij de glim en ik de lach) of te rijmelarij-erig (ik zou jou kunnen zijn en jij mij / ik zou verdrietig kunnen zijn en jij blij) maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door ijzersterke gedichten. Zoals over het denken in beelden: hoe teken je een gat in de dag, een brok in de keel of vette pech? Misschien wel het mooiste vers gaat over angst die als sneeuw aan je plakt en als een lawine over je heen komt. Maar waar je niet altijd voor weg moet lopen en soms gewoon in moet gaan liggen.
Verrassend is de keuze voor de talentvolle Janneke Ipenburg als illustrator. Er zitten pareltjes tussen die me in de verte aan het werk van Shaun Tan deden denken. Zoals het strandhuisje op poten met schaduwen bij het gedicht Beeldtaal. Ze is het sterkst in de licht surrealistische platen die op een prettige manier vervreemding oproepen. Zoals de treinslak of andere ondefinieerbare dieren. Niet altijd even stijlvast maar zeker beloftevol.
Alle wensen van de wereld biedt echte kinderpoëzie. Visser is wars van moeilijkdoenerij en dat levert een frisse en prettige bundel op.
