Luitingh-Sijthoff
Carolien Metaal
De zus van Laurel is dood en dat is niet te verkroppen. Voor de lezer blijft het lang onduidelijk wat er precies is voorgevallen, daar op de brug. Was het een ongeluk of maakte May een eind aan haar leven en waarom voelt Laurel zich zo schuldig dat ze niet over de dood van haar zus kan praten? Laurel zit volledig klem met haar gevoelens, naast dat beest van het schuldgevoel worstelt ze met woede en verdriet en dan heeft ze haar zus ook nog eens op een voetstuk staan. Terwijl het lijkt alsof haar zus ook idealiseert en verafgoodde.
Zo raadselachtig, en misschien ook een beetje warrig, als de inleiding van deze recensie is Liefdesbrieven aan de sterren tot op ongeveer tweederde. Dat heeft voor een deel te maken met de vorm die debutante Ava Dellaira heeft gekozen. Ze laat haar hoofdpersoon brieven schrijven aan beroemdheden die, net als haar zus, op jonge leeftijd zijn overleden, en niet aan een ziekte. Ze hebben zelfmoord gepleegd, een overdosis genomen, zich kapot gewerkt en gedronken etc. Het begint met een opdracht voor school waarbij ze haar eerste brief aan Kurt Cobain (werd 27) schrijft die ze echter nooit aan haar docente laat lezen. Daarna vindt ze een uitlaatklep in het schrijven van brieven, aan River Phoenix (werd 23), Heath Ledger (werd 29), Amy Winehouse (werd 28), Janis Joplin (werd 27) en Jim Morrison (werd 28). Bij hen kan ze haar hart luchten over gevoelens die ze met niemand anders kan en durft te delen. Een originele vorm maar de relevantie ervan is niet groot waardoor het iets potsierlijks heeft. Heel af en toe vonkt er iets op (een tekstregel uit een lied, een gebeurtenis uit het leven van de overleden beroemdheid) wat de brieven aan gewicht doet winnen, maar veel te weinig.
De brieven aan overleden dichters (vooral aan de Amerikaanse Elizabeth Bishop, die in 1979 op 68-jarige leeftijd overleed) zijn het sterkst want veel meer op de ninhoud van haar teksten gericht. Het mysterie van het verhaal sleept voort en gaat bijna irriteren, maar dan wordt duidelijk waarom Laura zo gesloten is en de brieven nodig heeft om haar verhaal te kunnen doen. Ze had al die tijd nodig om woorden te vinden die haar angsten en emoties kunnen uitdrukken. Uiteindelijk is het goed te begrijpen hoeveel pijn en tijd dat kostte, als de lezer eenmaal deelgenoot is geworden van het echte verhaal van Laura en haar zus.
Die omwenteling en doorbraak maakt Liefdesbrieven aan de sterren toch nog redelijk geslaagd en geloofwaardig. Goed, er staan nogal wat onverteerbare stijlbloempjes in (‘zijn ogen waren als jouw stem: sleutels voor een plek in mij die open zou kunnen barsten’) en de vorm overheerst teveel. Maar Dellaira heeft wel degelijk iets te zeggen, bijvoorbeeld dat praten over hele nare dingen echt helpt om je minder hulpeloos te voelen.
Liefdesbrieven aan de sterren
Ava Dellaira
Carolien Metaal
Luitingh-Sijthoff