Nigel Mullet gaat door het leven als een jongen van 15 maar eigenlijk is hij al 100. Nigel komt uit een vampierengeslacht en volgens zijn vader zijn ze de laatst overgebleven vampieren. Helaas voor Nigel, lijkt hij niet de snelheid en de kracht te hebben die vampiers zo eigen is. De andere kenmerken bezit hij wel: zijn voedsel is bloed en hij heeft geen slaap nodig.
Nigel voelt zich een sukkel omdat het hem in zijn honderdjarige bestaan als puber nooit is gelukt een vriendinnetje te hebben. Dan komt Chloë in zijn klas en weet hij dat het nu of nooit is. Maar het valt nog niet mee een gewone sterveling te versieren. Als hij Chloë vertelt dat hij vampier is, haakt ze niet af maar neemt haar belangstelling juist toe. Het zorgt voor kolderieke situaties, bijvoorbeeld als het meisje bij het vampieren gezin komt eten, dat zelf uiteraard alleen bloed op tafel heeft staan. Chloë is niet onder de indruk. ‘Ze zei dat ze de aanblik een beetje verontrustend vond, maar dat ze begreep dat het bij onze cultuur hoorde’.
Het is een populair genre, dat van de vampieren. Zeker na het succes van Stepheny Meyers Twilight-reeks, stort de een na de andere auteur zich op de bloeddorstige wezens. Meestal zijn het loodzware boeken met veel gothiek en gekwelde hoofdpersonen die hun lot moeten aanvaarden. Tim Collins steekt daar op een lichtvoetige en niet al te nadrukkelijke manier de draak mee. Nigel Mullet is een fantastisch karakter, in de sfeer van Adrian Mole. Een puistige puber met herkenbare problemen die slecht enkele afwijkingen heeft: hij bestaat al honderd jaar en zijn hoektanden groeien als het meisje dat hij aanbidt, lief lacht. De auteur speelt met het gegeven dat de jongen feitelijk al honderd jaar is en dus veel meer kennis heeft van de geschiedenis dan zijn klasgenoten.
Dagboek van een vampier watje is een geweldig grappig boek waarbij vaak hardop te lachen valt. De vertaling is hier en daar wat slordig (waardig waar het waard moet zijn, broeiend waar het broeierig moet zijn) maar dat is bijzaak. De stripachtige illustraties verhogen de pret. Een parodie die niet uit de bocht vliegt en op het moment dat op driekwart een lichte verveling dreigt toe te slaan, komt Collins met een heerlijke ontknoping.
Dagboek van een vampier/watje
Tim Collins
Reggie Naus