Wereldbibliotheek
Marieke van Laake
Mara Cerri
Het meest opmerkelijke aan dit boek is de naam van de auteur. Elena Ferrante is misschien wel het best verkopende pseudoniem ter wereld en staat ook in ons land garant voor gigantische verkoopcijfers. Vorig jaar werd onthuld dat de anonieme auteur van de ‘Napolitaanse romans’ waarschijnlijk een vertaalster uit Rome is, mogelijk samen met haar echtgenoot. Ze bracht in 2007 een kinderboek uit onder de titel La spiaggia di notte, wat nu is vertaald als Een nacht op het strand.
Het is een nogal atypisch kinderboek voor de Nederlandse markt. Een verhaal uit het perspectief van een pop die op het strand wordt achtergelaten door een meisje dat meer interesse voor haar nieuwe poes heeft. De pop voelt zich verlaten en afgedankt en wordt vernederd door de Wrede Badmeester van de Zonsondergang die grove liedjes zingt. De elementen (consequent met hoofdletters geschreven alsof het personages zijn: Vuur, Golf, Storm, etc.) tartten haar en ze raakt haar naam kwijt en verliest ook haar taal. Het laatste woord dat ze nog bij zich draagt, is mama. Ferrante schrijft dat zo op: ‘De walgelijke spuugdraad spant zich steeds strakker, er volgt een laatste ruk waardoor ik samen met de gillende keten van de Woorden uit het water schiet’.
Wie bekend is met het oeuvre van Ferrante (of zich daarin in leest) weet dat moederliefde en verlatingsangst centrale thema’s in het werk zijn. In dat licht is dit een interessant boek maar als zelfstandig kinderboek is het een vrij bruusk en heftig opgeschreven magisch verhaal. De illustraties zijn meer dan de moeite waard maar ook al niet zachtzinnig en behoorlijk confronterend.
Als de poppenmoeder haar fout heeft versteld, is alles meteen vergeven en vergeten: ze is een volmaakte mama. Een conclusie waar de ervaren Ferrante-lezer vraagtekens bij zal plaatsen.
