Querido
Sanne te Loo
De droom om topsporter te worden en ooit aan de Olympische Spelen mee te mogen doen. Beorn weet al op zijn achtste zeker dat schaatsen zijn werk is en dat hij daar iedere dag voor moet trainen. Dat doet hij op een meer achter het huis in zijn geboorteland Canada. Edward van de Vendel vertelt in De jongen die met dieren schaatste in kort bestek het levensverhaal van schaatser Beorn Nijenhuis (nu 33).
De blonde sporter was jarenlang een opvallende verschijning in het Nederlandse schaatsteam vanwege zijn sympathieke houding en zinvolle teksten in interviews. Geen grote kampioen maar wel een doorzetter en iemand die respect afdwong. De sprinter slaagde er in zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen van 2006, waar hij overigens geen deuk in een pakje boter reed.
De titel belooft een ingetogen verhaal over mens, dier en elementen en dat is het tot halverwege ook. Van de Vendel citeert de moeder van Nijenhuis die haar zoon op het hart drukt nooit te vergeten dat hij slechts op bezoek is op het meer is en in het bos. Dat is het domein van de dieren. Beorn bedankt de dieren voor de training en gaat dan los. ‘Rondjes. Lucht. Adem. Nergens aan denken. Harder. Bochten. Harder. IJs. En de dieren kijken mee.’
Het eerste deel van dit prenten-, voorlees-, kijkboek is van een adembenemende schoonheid. De stilte en de kou van de Canadese winter is bijna voelbaar, net als het schaatsplezier van de kleine Beorn. Die gaat wedstrijden rijden en voelt ook wat het is om te verliezen maar zet door. Op zijn dertiende verhuist hij naar Nederland en begint het serieuze werk en wordt hij een topsporter met een carrière. Daar valt in de tekst en prenten wat minder eer aan te behalen maar gelukkig keren we weer terug naar Canada.
Van de Vendel maakt er een rond verhaal van door de schaatser aan het eind weer de 8-jarige ploeteraar te laten zijn die ‘luistert naar de geluiden van het het weer en het meer’ en zachtjes ‘dank je wel’ zegt tegen de dieren. Een verhaal over geloven in jezelf en vooral ‘beloven aan je zelf’. Het dramatische kantelpunt in De jongen die met dieren schaatste is een van zijn eerste wedstrijden, die hij niet wint. Hij geeft er bijna de brui aan maar vermant zich maar dan belooft hij zichzelf schaatser te worden. Hij gaat er volledig voor, ook als zijn ouders besluiten te verhuizen.
In kleine poëtische zinnetjes zwieren we beheerst door het levensverhaal van een jongen die zijn dromen najaagt.Dat het een fraai en ingetogen kleinood is geworden, is ook voor een groot deel de verdienste van illustrator Sanne te Loo, die zichzelf steeds meer ontwikkelt en in sommige prenten tot grote hoogte stijgt. Ze kan fantastisch uit de voeten met de sneeuw-, winter en natuurbeelden en ondersteunt het secure proza op een subtiele manier.