Gottmer
Aimée Warmerdam
Emotionele hechting is nergens goed voor, schrijft Phoebe op woensdag 13 juni in haar dagboek. ‘Ik begrijp dat het voor de evolutie van de mens beter was om in groepen te leven en het zin had om hechte banden aan te gaan, maar we zijn nu toch geen jager-verzamelaars meer?’. De 15-jarige Phoebe houdt een dagboek bij waarin ze soms meerdere keren per dag haar belevenissen en invallen noteert. Vaak gaat het over de liefde. Over hoe stom en onnodig dat is.
Op het oudjaarsfeest heeft haar beste vriendin verkering gekregen en haar vervolgens niet eens gelukkig nieuwjaar gewenst. Phoebe begrijpt er niks van en vindt het belachelijk om zo hoteldebotel te zijn. Ondertussen vertrekt haar moeder voor de zoveelste naar een gevaarlijk buitenland voor een project van Artsen zonder Grenzen, maar liefst een half jaar naar Irak. Phoebe woont in die tijd bij een goede vriendin van haar moeder die een kringloopwinkel voor het goede doel runt. Ze besluit daar vrijwilligerswerk te gaan doen, naast haar drukke schoolwerk, en leert er Emma kennen. De rest van het boek doet ze erover om te ontdekken wat ze voor Emma voelt. De lezer heeft dat al lang door maar dat geeft niks.
Het is heerlijk om mee te gaan in de dwarse opvattingen van de nukkige en eigenzinnige Phoebe die voortdurend afgeeft op alles wat de liefde te maken heeft. Maar ondertussen borrelt en gloeit het, en waarom heeft ze toch steeds zoveel last van haar maag? Een puber in al haar glorie die veel dingen stom maar natuurlijk hunkert naar van alles. Maar waarom zou je dat toegeven, aan jezelf en anderen, je bent niet voor niks puber.
De Duitse Wibke Brueggeman lijkt een voorbeeld te hebben genomen aan de dagboeken van Adrian Mole, onlangs opnieuw uitgegeven in een vertaling van Sylvia Witteman. In dezelfde vlotte en geestige stijl brengt ze een puber tot leven. Het levert een hilarisch, onstuimig en meanderend boek op. Phoebe wordt heen en weer geslingerd tussen van alles, ook in de gevoelens voor haar afwezige moeder.
De spanning vanaf de eerste ontmoeting met Emma kan niet anders leiden tot iets romantisch. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen er mee omgaat dat een meisje op een meisje verliefd kan worden is ontwapenend. Liefde is voor losers leest als een trein en verrast doordat het in al zijn pretentieloosheid wel degelijk veel zegt over de liefde.