Onder de grond

Er wordt weer lekkerveel zelfmoord gepleegd in jeugdboeken de laatste maanden. In het aangrijpende Dit is geen dagboek van Erna Sassen wierp de moeder zich voor de trein en in Suicide Notes mislukt de poging en relativeert de hoofdpersoon zijn daad vanuit de psychiatrische inrichting.

Ook in What happened to Cass McBride is het raak. David, de broer van Kyle, hangt zich op in de voortuin en bevestigt met een veiligheidsspeld een briefje op zijn lichaam. Het is het tweede krachtige statement in zijn korte leven, kort daarvoor vroeg hij Cas McBride mee uit. Dat verzoek, en vooral de reactie van het populaire meisje daarop, heeft voor de betrokkenen nogal wat gevolgen.

Deze psychologische roman volgt de omgekeerde weg zoals beschreven in Het gouden ei (Spoorloos) van Tim Krabbe. Cass McBride is aan het begin van het boek al direct levend begraven. Vandaar de macabere coverfoto van het gezicht met modder. Het is de Kyle’s ultieme manier om wraak te nemen op de dood van zijn broertje, die hij haar verwijt. Hij communiceert met haar via een luchtpijp maar dat verloopt letterlijk met horten en stoten. De doodsnood en strijd van Cass worden tot in het kleinste detail beschreven en benemen de adem.

Ik weet niet zo goed raad met dit boek. Het is zo heftig en zo luguber dat ik het nauwelijks kon verdragen. Dat laatste is op zich geen criterium maar in dit geval is die kist onder grond wel wat vergezocht en daardoor eerder fantasy verpakt als psychologische thriller.

De aanloop naar deze drama’s wordt ons verteld vanuit wisselende hoofdstukperspectieven van Kyle, Cass en de politie. Knap gedaan en goed geschreven en de ellende die hier achter schuilgaat, is realistisch en moet verteld worden. Maar die doodsstrijd van Cass onder de grond is een stap te ver en een verhaallijn die de geloofwaardigheid aantast. Een auteur kan met beklemming ook het doel voorbij schieten en dat gebeurt hier.

Kaft: