Moon
Karin Pijl
Wel eens gehoord van prosopagnosie? Wie veel jeugdliteratuur leest, verkrijgt bijna automatisch meer medische kennis want het wemelt in Young Adult van de zeldzame aandoeningen. Prosopagnosie is gezichtsblindheid. Jack kan geen gezichten herkennen, niet eens die van zijn familie of zichzelf. Iedere keer opnieuw is het voor hem een raadsel met wie hij te doen heeft en dat is vooral op school erg onhandig. Zeker omdat hij het aan niemand heeft verteld.
Jack is één van de twee hoofdpersonen waar het om draait in Op mijn schouders (de onbegrijpelijke vertaling van Holding Up the Universe) van Jennifer Niven, die met Waar het licht is in ons land twee Dioraphte Literatourprijzen won en in België de prijs van de Kinderjury. Net als in het bekroonde boek gaat het in Op mijn schouders om de ontmoeting tussen twee jongeren die zichzelf buitenbeentjes voelen, al liggen ze niet helemaal buiten de groep. Jack is een populaire jongen maar draagt dus een geheim met zich mee. Dat ligt anders voor Libby Strout die ooit het dikste meisje van Amerika was. Ze woog 297 kilo. Het filmpje waarop te zien is hoe ze met een kraanwagen uit haar eigen huis bevrijd wordt, is meer dan 6 miljoen keer bekeken.
Okay. Iemand die geen gezichten herkent en iemand van bijna driehonderd kilo. Het lijkt erop dat de karakters in Young Adult steeds extremer worden om nog maar origineel voor de dag te komen. Hoe wordt dit geen freakshow? Dat wordt het gelukkig niet, omdat de personages geloofwaardig worden uitgewerkt, al hapert er hier en daar wel iets. Zo is het vrij ongeloofwaardig dat Jack nooit eerder met iemand over zijn aandoening sprak. Dat is voor de verhaallijn handig maar het voelt wat merkwaardig aan.
Op mijn schouders begint op de dag dat Libby na twee jaar afwezigheid weer voor het eerst naar school gaat, nadat ze 137 kilo is afgevallen, maar nog steeds opvalt door haar gewicht van ruim 160 kilo. Haar vreetzucht is ontstaan na het plotselinge overlijden van haar moeder. Na een enorme inzinking en wake up call is ze weer op de weg terug. Libby is zelfverzekerd en gaat de strijd met de vooroordelen en de pesters monter aan, al valt dat niet altijd mee. Jack is aanvankelijk zo’n pestkop maar komt in contact met Libby en tegen wil en dank bloeit er iets op.
De karakters zijn origineel maar het verloop van het verhaal is dat veel minder. Buitenbeentjes die zich tot elkaar aangetrokken voelen en samen vechten tegen een wereld waarin ze hun plekje moeten veroveren. Met de gebruikelijke problemen met ouders en vrienden en vooral veel ‘je moet je zelf zijn’ en ‘jij bent jij’-moraal. Daar valt nog iets nieuws aan te beleven en de kracht van de karakters halverwege wel uitgewerkt.
Niven kan zeker goed schrijven maar tapt uit hetzelfde vaatje. Op mijn schouders is al met al een wat minder geslaagde kopie van haar vorige boek.
