Een moeder die de lelijke tekeningen van haar zoon zat is en lepels die niet naast de vorken in de la willen liggen. Sprankelende verontwaardiging is de gemene deler in deze bundel waarin Ted van Lieshout het ‘blokgedicht’ introduceert. Hij begint pas op een nieuwe regel als de vorige vol is. Zo ontstaan vierkante blokken tekst die meer proza dan poëzie zijn. Hele vlakken tekst lopen vol wat de leesbaarheid sterk vergroot, zeker voor lezers die aanhikken tegen gedichten.
Driedelig paard staat vol met geestige brieven en terloopse mededelingen die een ontregelend effect hebben. Vrijwel alle blokgedichten hebben een ijzersterke beginzin die de nieuwsgierigheid prikkelt. ‘Tot onze verbijstering hebben wij geconstateerd dat er reeds een voorraad nootjes ligt begraven bij de tweede eik aan de ochtendzonzijde van het bospad, toen wij onze beukennootjes daar wilden verstoppen’. Net als een formeel aandoend bericht dat begint met ‘Het is onze droeve plicht u mede te dlen dat mevrouw M. J. de Ruyter hedenochtend is gesneuveld in uitverkoop’, wat uiteraard een absurd vervolg krijgt. Het statige taalgebruik en woordkeuze (waar lees jou nog over ‘hedenochtend’) dragen bij aan het belangrijk maken van schijnbaar onbenullige zaken.
Van Lieshout vindt zichzelf, na het winnen van de Theo Thijssenprijs in 2010, opnieuw uit met deze extraverte en leeftijdloze bundel. De illustraties zijn sober maar schitterend, omdat ze het gevoel van de tekst sterk ondersteunen. Met de beeldsonnetten begon hij al eerder, ze waren het enige nieuwe werk in zijn overzichtsboek Hou van mij. Ik moest er aan wennen en had er eigenlijk niet zoveel mee maar ik ben om: in dit boek komen de sonnetten goed tot hun recht, vooral om dat ze heel subtiel aan aansluiten bij de tekst. Alle recensies over Driedelig Paard die ik tot nu toe las, zijn lovend en ik sluit me daar van harte bij aan.In het filmpje hieronder een hele korte impressie van de beeldsonnetten, zodat je een indruk hebt.
Driedelig paard
Ted van Lieshout