Lemniscaat
Piet Grobler
Met Pluk en Pluis. De weg naar terug verraste Mathilde Stein eind vorig jaar en liet ze zien waar haar kracht ligt: schrijven voor beginnende lezers. Het caviaboek onderscheidde zich door de forse omvang maar ook door de originaliteit en geestigheid. Die lijn zet ze voor in Vuurtorenbeer, dat een wat klassieker (zelf- of voorlees)boek is.
Vuurtorenbeer is altijd blij als de postboot bij zijn eiland is geweest zodat hij de kranten weer kan lezen. Het nieuws wordt gedomineerd door de belevenissen van Avonturenbeer die de ene na de andere vijand verslaat. De opgewekte vuurtorenwachter wordt er zowaar wat sip van: eigenlijk is zijn eilandje behoorlijk saai en maakt hij verrekte weinig mee. Zijn opkomende depressie wordt in de kiem gesmoord door een noodweer waarbij hij een andere beer uit de zee redt. Het mag duidelijk zijn om wie het gaat.
De onverwachte bezoeker blijft op het eiland logeren tot de volgende postboot er is, maar de held van Vuurtorenbeer blijkt een vervelende en aartsluie opschepper te zijn die al snel op zijn zenuwen gaat werken. Of zoals Stein het kort en krachtig verwoordt: ‘Vuurtorenbeer doet. Avonturenbeer praat’. Want de zinnetjes bevatten geen woord te veel en zijn eenvoudig te begrijpen. Het knappe is er om met die beperkingen dan toch een vloeiend en rijk verhaal van te maken. Stein doet dat met flair en verve en verwerkt geestige voorleeswoorden als ‘snotverkokkels’ en ‘potvisglorie’.
Ondanks de strubbeling tussen de beren, kent het verhaal een einde waar iedereen mee kan leven. De Zuid-Afrikaanse illustrator tapt uit een ander vaatje dan we van hem gewend zijn, bijvoorbeeld in Schoenbek. Ze zijn minder scherp en hoekig en wat cartoonesker. Wel net zo rommelig en dynmisch, met een scheefstaande vuurtoren en een houwtje-touwtje postboot. De tekeningen waarin Avonturenbeer opschept zijn in functioneel zwart-wit. Het past qua sfeer prima bij dit leesboek waarmee Mathilde Stein bewijst haar stiel te hebben gevonden.
