Ludas en Bontje van Jan Paul Schutten, illustraties Sanne te Loo, Gottmer, 4+
Konijn Bontje maakt vos Ludas wijs dat konijnen en herten vaak de beste vrienden zijn. Vlak nadat hij hem ervan heeft overtuigd dat hij eigenlijk een hert is. Ludas weet namelijk niks meer nadat hij over Bontje struikelde en met zijn kop tegen een boom knalde. ‘Waar ben ik? Wie ben ik. En eh…wát ben ik?’
Als een vos wortels knaagt in plaats van op konijnen te jagen, kan het zomaar heel gezellig worden. Het konijn is gewond en de vos voelt het als zijn plicht hem te verzorgen. Bontje is natuurlijk op zijn hoede voor het geval het geheugen van Ludo terugkeert. Op een dag zal hij zich herinneren dat hij geen hert maar een vos is, en dat hij een konijn wil als diner. Jan Paul Schutten brengt de terugkeer van de herinneringen terloops en behapbaar voor kleuters, het wordt niet te eng of spannend. Het moment dat ze afscheid moeten nemen is mooi: ‘Ik zal je missen, goede vriend. Vaarwel’.
In realistische en knusse prenten maakt Sanne te Loo de vriendschap zichtbaar, waarbij ze handig gebruikt maakt van de seizoenen en dag en nacht. Ze is op haar best als ze na hun weerzien een stokoude Ludas en Bontje, met gekreukelde snorharen. Ook zonder de tekst weet je meteen dat er een sprong is gemaakt in het verhaal. De twee wandelen het verhaal uit waarbij de andere dieren uit het bos toekijken.
Jan Paul Schutten schreef een verhaal over een onlogische vriendschap tussen twee dieren. Net als Jef Aerts eerder dit jaar deed in Roversjong, waar een vos zich tussen de kippen mengt. Ook daar is er sprake van een afscheid en hereniging. Zo aangrijpend en geladen als in dat boek wordt het hier niet, maar Ludas en Bontje is wel een fijn, zacht en sfeervol voorleesverhaal over vriendschap en vertrouwen.
