‘Zoef! van Janneke Schotveld, illustraties: Nadia Meezen, Van Goor, 8+
Een kleed dat troostend zijn armen om je heen slaat als je verdriet hebt. Het is een typisch Janneke Schotveld ‘gegeve’n. Wie haar oeuvre kent, weet dat ze in haar boeken de werkelijkheid vaak met een klein beetje fantasie ombuigt in een empathische richting. Een juf die na het eten van krijtjes krachten krijgt om dieren te redden. Een robot die een meisje te hulp schiet.
In dit geval is het dus een pratend tapijt dat luistert naar de naam Zafar Omar Emin Faroek de Veertiende (afgekort Zoef) en bij enige opwindig regelmatig alhamdoelilah roept. Schotveld verzint nooit zomaar iets. Alles heeft een reden en een verleden. Zo ook dit tapijt dat jaren op zolder bij Amir thuis lag te verstoffen en uit het familiebezit van zijn moeder komt, die van Perzië naar Nederland verhuisde. In Perzië hadden ze een belangrijke rol in het vervoer (‘het tapijtvliegverkeer’), maar in dit nieuwe land past het niet bij de cultuur en hebben ze het kleed dus maar verstopt.
Zoef wordt min of meer per ongeluk van zolder gehaald na het overlijden van hond Oela, de beste vriend van Amir. Zijn verdriet en schuldgevoel zijnonuitputtelijk, ook omdat hij het niet op kon brengen bij het moment van inslapen van Oela te zijn. Tapijt Zoef biedt hem vanaf het eerste moment troost, op een humorvolle manier. Het is een lief tapijt, maar ook een enorme ijdeltuit en soms een pestkop.
Schotveld stuurt Zoef en Amir samen op reis naar de overgangsplek tussen het leven en het hiernamaals. Misschien kan Amir zijn vriend terughalen of op zijn minst fatsoenlijk afscheid nemen? Het is een dwaas avontuur met malle ontmoetingen en tussen de regels door verwijzingen naar de multiculturele samenleving en het leed in de bio-industrie. Voortdurend is er de ondertoon van invoelbaar verdriet: het eerste grote verlies in het leven van de jonge Amir. Hij ervaart het soort pijn waar geen zalfje of pilletje tegen bestaat.
De empathie van de auteur tilt het boek uit boven zomaar een avontuur, mede door het gevoelige einde waarbij het moeilijk is het droog te houden. Een waardevol boek over vergankelijkheid en levenskracht en bovenal de kracht van vertellen. Want, zoals Zoef zegt: we zijn verloren als we het geloof in verhalen verliezen.
