Arno komt in stripvorm pas echt goed tot zijn recht

Yvonne Jagtenberg Arno! Mijn eigen stripalbum Genre: Strip
Uitgever: Rubinstein

Altijd leuk als je geciteerd wordt op de achterflap van een boek, zeker als het de enige aanbeveling is. Opvallend genoeg komt de zin over Arno en de bal uit niet eens zo’n hele positieve recensie maar de geciteerde tekst staat: ‘Jagtenberg slaagt er (…) in sfeer en spanning op te roepen met haar prenten’. Ik was minder enthousiast over de teksten maar die kritiek heb ik bij de verschijning van Arno! Mijn eigen stripalbum veel minder. Het is net alsof het hier op zijn plek valt: van de vier prentenboeken over Arno is een stripalbum gemaakt. Niet met tekstballonnetjes en ook niet in superklein formaat maar met op iedere pagina een tot soms drie tekeningen met daaronder de tekst. Wat een vondst want het werkt als een tierelier en Arno komt nu pas echt goed tot zijn recht.

De witte vlakken met dat bedeesde mannetje dat Arno heet erin. Een jongetje met eeuwige blojses op de wangen dat ietwat bangig en bedeesd in de wereld staat maar zich niet laat weerhouden. Hij doet mee, maakt contact met anderen en observeert op een rustige manier. Hij gaat voor het eerst naar school (‘Arno dacht dat het misschien beter was weer naar huis te gaan’), speelt met een vlieger, probeert zijn konijn te schilderen en speelt voetbal. Alledaagse dingen op een eenvoudige en doeltreffende manier vastgelegd. Jagtenberg tekent zoals kinderen zelf misschien zouden tekenen, en dat is niet bepaald een koud kunstje. Juist de eenvoud is de kracht van Jagtenberg en leidt tot juweeltjes van prenten, de tekening waarop Arno zijn konijn weer mee naar huis neemt is om te zoenen. De tekst valt dus best mee, al gebruikt Jagtenberg in het album over de bal inderdaad te veel zinnen. In de andere verhalen is ze beknopter en dat werkt beter. En zinnetje als ‘Het was een mooie dag op de camping’  kan enorm veelzeggend zijn.

Ik vermoed dat kinderen dit geweldig vinden: zo’n stripalbumprentenboek. Het leest fijn en is erg handzaam. Maar het belangrijkste is Arno: wat een prachtig ventje.  Geen wijsneus of patsertje maar ook geen schichtig en schriel mannetje dat niks durft. Gewoon een jongetje zoals je ze veel ziet, die het leven neemt zoals het komt. Ik ben van hem gaan houden, van Arno.