Heel soms valt een boek dat kleinschalig en in eigen beheer is uitgegeven op bij een grotere uitgeverij. Het overkwam de Haarlemse Annekarijn Overduin met haar fantasieverhaal De toch niet zo eenzame tocht van Torre. Rond het boek ontstond een kleine buzz onder kinderboekhandelaars, het boek sloeg aan en raakte uitverkocht. Uitgeverij Gottmer raakte geïnteresseerd en nam het boek op in haar fonds. Dat gebeurt maar zelden en dus is dat gegeven op zich al een mooi verhaal. Een amateur die voor het eerst meedoet aan de marathon en zomaar in de top 10 eindigt.
Overduin bedacht een klassiek fantasieverhaal over een jongen die per ongeluk terecht komt bij een fantasievolk. Torre logeert in de berghut van zijn oom Fons, bij wie hij terecht kan omdat zijn ouders het te druk hebben met een nieuwe baby. De afgelegen plek wordt sfeervol en enthousiast ,beschreven net als de gastheer die je meteen in je hart sluit. Het huis heeft een kabelbaan en een kraaiennest en oom Fons praat tegen zijn neef in zinnetjes als ‘Mee gij’ en ‘Na u’.
Oom Fons heeft er zijn levenswerk van gemaakt om het mysterieuze beest dat hij ooit heeft waargenomen, terug te vinden. Zo’n missie waardoor hij voor gek wordt verklaard, maar Overduin keert het heel slim om. Het is juist Torre die ontdekt dat zijn oom gelijk heeft, en moet hem op zijn beurt vervolgens overtuigen. Daar zit een heel boek tussen waarin de jongen na een poging om zijn geit te redden, plotseling met dieren kan praten. Hij komt terecht in een wereld van aardmannen en bevleugelden, met wie hij de strijd aangaat tegen de berglor, het wezen dat door oom Fons is gespot.
Het taaltje dat ze spreken, leent zich uitstekend om voorgelezen te worden. ‘Wij hebt toch jouw geitebeessie opgekalefaterd’. Het avontuur tussen de aardmannen wordt erg uitgesponnen en daardoor wat slepend. Ook omdat oom Fons volledig uit beeld is geraakt; hij maakt het verhaal juist zo leuk. De wankele psyche van Torre geeft het verhaal een extra laagje mee, maar had meer uitgewerkt mogen worden. Naast dat de jongen zich afgewezen voelt door zijn ouders, noemt hij zichzelf een lafbek. Hij is weggerend toen de pestkoppen hun boomhut vernielden en heeft zijn beste vriend in de steek gelaten. Hij krijgt de kans het nu anders aan te pakken en raakt aan het klassieke ‘loser wordt held’-thema.
Niet helemaal evenwichtig dus, maar de ambitie in de aanpak en opbouw spat er vanaf. De toch niet zo eenzame tocht van Torre is vaardig en fantasierijk geschreven en een prima voorleesboek. Het is dan ook logisch dat uitgeverij Gottmer toehapte. Dit boek past prima in het fonds waartoe ook het werk van Paul Biegel behoort, al zouden de personages ook niet misstaan in een boek van Pieter Koolwijk. Alleen de illustraties zijn veranderd: Sophie Pluim is gevraagd nieuwe prenten te maken en geeft deze mooi vormgegeven uitgave een eigen sfeer mee.
