Querido
De juf van Ciel en Alfie vertelt een Japans verhaal waarbij er een wens mag worden gedaan als er duizend kraanvogels van papier gevouwen zijn. De kinderen hebben beiden het nodige op hun verlanglijstje staan. Ciel is boos dat haar moeder een baby krijgt van haar nieuwe vriend. Ze is ervan overtuigd dat ze vergeten gaat worden en voelt zich in de steek gelaten. Tegelijkertijd is het onzeker dat haar beste vriend Alfie kan blijven vanwege gedoe met zijn vluchtelingenstatus en de verblijfsvergunning.
De focus ligt op de onnadrukkelijke vriendschap tussen de twee kinderen die elkaar vinden in dezelfde voorliefdes. Ze maken lijstjes met mooie woorden en hebben weinig nodig om elkaar te begrijpen. Veel blijft onuitgesproken, zoals de situatie rond Alfie, die op een dag zomaar verdwenen is. Het dringt langzaam tot Ciel door wat er echt met haar vriend aan de hand is en dat haar eigen zorgen vergeleken daarbij misschien wat kinderachtig zijn. Waarom zoveel heisa maken over een nieuw broertje als je vriend zijn moeder en zusje voor altijd zal moeten missen?
De Vlaamse schrijfster De Preter (o.a. Op de rug van de duivel) maakt meer indruk met haar taal dan met het verhaal dat als los zand aan elkaar hangt. Teveel personages en verhaallijnen strijden om voorrang waardoor eigenlijk geen één echt voldoende uit de verf komt. Zoals een nieuwe oma die inbreekt op feestjes. En kwalijker: het verhaal van Alfie die niet in het land kan blijven, mist uitwerking. Het einde is dan weer rond en ontroerend.
De Preter verstaat de kunst om met een paar zinnen dingen van belang in een context te zetten en te verduidelijken. Zoals wanneer de conciërge over het nummer op zijn arm vertelt. Er zit volgens hem een verhaal achter dat niet vergeten mag worden. Alfie vraagt meteen of zij het mogen horen en dan schrijft De Preter zo’n prachtig zinnetje: ‘Dan kunnen wij het helpen onthouden’. Of: ‘Ik laat papa altijd winnen. Hij is niet goed in verliezen. En hij is mama ook al kwijt’. Daarin toont De Preter haar stilistische verfijndheid, net als in dat Alfie ‘onderwaters’ praat, vanwege zijn astma. Soms vertilt ze zich aan een al te gemakkelijk taalfoefje: ‘Er waren harde woorden gevallen en niemand had ze opgeraapt’.
Toen Afie verdween is een liefdevol geschreven actueel verhaal dat scherpte in de uitwerking mist om helemaal te overtuigen.
