Anna van Praag is naar uitgeverij Lemniscaat overgestapt en het lijkt alsof ze zichzelf als schrijfster serieuzer neemt. Kom hier Rosa is in alle opzichten volwassener dan het werk dat ze tot nu toe afleverde. Een mooi vormgegeven jeugdroman over thema’s die er toe doen waarbij de schrijfster haar opvatting over jeugdliteratuur opnieuw vormgeeft. Van Praag is van mening dat kinderen in kinderboeken vaak te lief en te braaf zijn en dat de gemene en valse kanten onderbelicht blijven. In Kom hier Rosa zijn de hoofdpersonen vriendinnen voor het leven maar spelen ze ook een vals spelletje met elkaar.
Sita en Lot zijn hartsvriendinnen geworden in Spanje, waar hun ouders respectievelijk een restaurant en een yogaboerderij runnen. Het boek begint op het moment dat Lot met haar ouders terugkeert naar Nederland en ook Sita met haar moeder uit Spanje vertrekt omdat de relatie van de ouders in zwaar weer is gekomen. De vriendschap tussen beide meiden krijgt een nieuwe dimensie in de hoofdstad, ze vinden elkaar minder makkelijk (letterlijk en figuurlijk) dan in Spanje. Daar was alles eenvoudig en warm, in Nederland is het kilte en treurnis. Die tegenstelling zet Van Praag, die zelf met haar gezin in Spanje woont, wel erg sterk aan.
Het duurt even voordat het verhaal op gang komt. Na een wat moeizame inleiding, valt er veel op zijn plek wanneer het ‘grote geheim’ aan het licht komt. Dat gebeurt middels dagboekfragmenten, meestal een stijlvorm uit armoede van en Van Praag weet ze ook geen overtuigende plek te geven. Uit haar dagboek blijkt dat Lot al heel lang iets voor Sita verborgen houdt waar de vriendschap nauwelijks tegen bestand lijkt. Een onverwachte en heftige wending op het randje van geloofwaardig, maar wel één die prikkelt en spanning en vaart in het boek terugbrengt. De onderlinge verhoudingen, niet alleen tussen de vriendinnen, komen op scherp te staan. Kom hier Rosa lijkt te gaan over vertrouwen, in vriendschap en in de relatie met ouders. De scherpe randjes zijn het interessants aan deze roman en het is jammer dat het einde nogal zoetig is.
De titel is ontleend aan het bekende kinderversje, daarnaast verwerkt Van Praag verschillende popsongs in het verhaal. Van Praag gebruikt teveel van dat soort kunstgrepen die afleiden van het verhaal dat toch al niet helemaal in balans is. Dan weer denk je een prima jeugdroman te lezen om even later in een soort chick-lit verzeild te zijn geraakt. Het zwabbert nog teveel kanten op maar je proeft de intenties van Van Praag. Ze heeft een stap gezet en ik kijk met nieuwsgierigheid uit naar nieuw werk van haar bij deze uitgeverij.
Kom hier Rosa
Anna van Praag
Lemniscaat
