Luitingh-Sijthoff
Djenné Fila
De mythe over de Minotaurus was al een enerverend verhaal en Lida Dijkstra probeert die dynamiek en spanning vast te houden in Het beest met de kracht van tien paarden. Het is de geschiedenis van Theseus, de zoon van de koning van Athene, die het labyrinth intrekt om de strijd met het beest aan te gaan.
Dijkstra is auteur van talloze prentenboeken en kinderboeken in de Friese taal. Maar ze is op haar sterkst in bewerkingen zoals dat van het bijbelverhaal over De ring van koning Salomo. En ze verzon gewoon een vervolg op het klassieke verhaal van Reinaert de vos in het ijzersterke verzenboek De verhalen van de vossenbroertjes . Een mythologie-bewerking ligt dan ook voor de hand en dit Griekse verhaal is een logische keuze want het is een spannende geschiedenis, die doet denken aan de Hongerspelen-trilogie.
Analoog aan het Hongerspelen-verhaal wordt een groep jongeren op pad gestuurd, waarbij de dood de meest logische uitkomst is. De koning van Athene moet om de negen jaar veertien jongeren het labyrint inhsturen. De zeven jongens en zeven meisjes zijn min of meer bedoeld als voedsel voor het monster uit de titel. Er kwam nog nooit iemand terug. Deze mythe zoomt in op de dappere poging van Theseus. Hij vertrouwt op zijn spieren en improvisatievermogen en op zijn vriend Aristos. We gaan met ze mee het labyrint in en volgen het groepsproces en de tocht naar de Minotaurus, wiens stemgeluid hen al snel vergezelt.
Dijkstra kiest ervoor om het avontuur af te wisselen met historische verslagen, die door de jongeren worden verteld. Die feitelijke geschiedenis over de strijd tussen de goden en hoe het allemaal zo is gekomen, en hoe die half mens-half stier is ontstaan, staan op anders gekleurde bladzijden. Daardoor lopen er twee verhaallijnen door elkaar die sterk met elkaar verbonden zijn.
Een keuze die niet honderd procent gelukkig uitpakt: de onheilspellende tocht door het labyrint wordt steeds onderbroken door een geschiedenis waardoor de aanvankelijke spanning langzaam wegebt. Beide verhaallijnen lopen zo in elkaar over dat ze goed samengevoegd hadden kunnen worden en er vooral beknot had kunnen worden op details. Het blijft een prachtig verhaal maar Dijkstra maakt er meer een geschiedenisboek van dan een literaire vertelling, en dat is jammer. Want schrijven kan ze, dat blijkt vooral uit de eerste hoofdstukken waarin ze de opmaat neerzet voor een avontuur dat tot de verbeelding spreekt.
De keuze voor Djenné Fila als illustrator is interessant, een nieuweling die zich meteen laat gelden. Ze blijft dicht bij het verhaal en zet sfeervolle en soms grappige beelden neer die goed passen bij de Griekse achtergrond van het verhaal.
