Bevriend met een kakkerlak, een wolf en een edelhert

Pier Torday De laatste wilde dieren Genre: Kinderboek
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Vertaler: Aimée Warmerdam

Een totalitair regime dat een virus inzet om angst en verwarring te zaaien en probeert alle dieren uit te roeien. De 13-jarige Kester ontsnapt uit een tuchthuis en wordt de aanvoerder van de laatst overgebleven dieren. Het is het startpunt van een origineel dystopisch fantasy-verhaal met een enorme tijdsdruk als spanningsboog. Er moet op tijd een medicijn worden gevonden voordat alle dieren ziek zijn en dood gaan.  Kester kan niet met mensen praten maar wel met dieren. Hij sluit vriendschap met o.a. een kakkerlak, een wolfje en een edelhert en ontmoet tijdens zijn missie het meisje Polly.

Het boek werd bekroond met meerdere Britse prijzen en met superlatieven overladen (The Guardian maakt weer eens de vergelijking met De Hongerspelen). De laatste wilde dieren van Piers Torday moet welhaast een heel bijzonder boek zijn.. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: ja, het is originele en goed geschreven fantasy en nee: het is niet zo briljant als wordt voorgesteld. Als zelfstandig boek is het goed te doen maar dat het om het eerste deel van een trilogie gaat, roept wel vragen op. Het verhaal is afgerond en klaar en een vervolg kan alleen maar tegenvallen.

Voor een fantasy-boek is De laatste wilde dieren van een stilistisch hoog niveau, waarbij de taal volledig in dienst staat van het spannende verhaal. Korte zinnen, als het vheral daarom vraagt en geestige dialogen met de dieren (alhoewel irritant dat er geen aanhalingstekens maar sterretjes worden gebruikt bij citaten). Het zijn met name de dieren die dit boek bijzonder maken. Torsday heeft als missie om onder de aandacht te brengen dat 1 op de 10 diersoorten in zijn land met uitsterven wordt bedreigd. In het boek komt dat door het ‘rode ogen virus’ waar de vader van Kester een onduidelijke rol bij heeft gespeeld. Dat brengt Kester in een lastig parket want hij moet het vertrouwen van de dieren behouden. Een slimme zet van de auteur die dat in het plot niet helemaal waarmaakt. Het einde is sowieso een beetje te maf, met name door de rol van een zekere Kapitein Skuldiss, als karikatuur het zwakste karakter van het boek. De mensen (behalve hoofdpersoon Kester) zijn van bordkarton maar de dieren zijn dan weer fantastische personages: een grappige dansende muis, een onzeker wolfje dat zichzelf overschreeuwt  en vooral de rol van het edelhert is ontroerend en dramatisch.

Kortom: een origneel en spannend verhaal maar te onevenwichtig om de lezer weg te blazen. En ik houd mijn hart vast voor de volgende delen.