Clavis
Mijke Hadewey van Leersum
Als de kraai aan het eind van het boek aan varkentje verteld heeft, blijft de lezer zitten met een volstrekt onbestemd gevoel: wat is hier nu precies gebeurd?
De brug begint met een scene waarin varkentje er door een wolf op wordt geattendeerd dat de brug verderop kapot is en de weg is afgesloten. Wolf nodigt het varkentje thuis uit en dat roept uiteraard een unheimisch gevoel met Roodkapje-vibes op. Maar er lijkt niks aan de hand: het varkentje krijgt een kopje koffie en keuvelt wat met meneer en mevrouw wolf die een schilderij van een (andere) brug aan de muur hebben hangen. Op een gegeven moment zeggen ze dat de brug inmiddels vast weer vrij is. Daarna volgt de scene met de kraai en is het boek afgelopen.
Op de vraag wat er is gebeurd, komt geen antwoord en dat maakt De brug zo intrigerend. De Zweedse illustratrice Eva Lindström speelt met de associatie die de combinatie van dieren oproept. Het is dan wel geen geitje, maar toch. Ze schildert de wolven niet eng of luguber af, maar helemaal gerust stelt dat niet. Het zijn de details op de behoorlijk lege pagina’s die dit prentenboek zo sterk maken. Door het raam is een bijl in een boomstronk te zien. ‘We krijgen soms bezoek’ (op de vraag of ze niet eenzaam zijn, zo afgelegen), is een zinnetje dat kippenvel veroorzaakt.
In de naïeve en sobere stijl wordt op een voortreffelijke manier spanning opgewekt. Dat er uiteindelijk misschien wel niks aan de hand was, slaat het verhaal niet dood. Integendeel, waarom begon de wolf dan over een brug? Zoveel vragen, en soms is het prima om geen antwoord te krijgen. Een opgewekt, sinister boek.
